Evde eleştirileri

32. istanbul film festivali'nde gala bölümünde izlenen fransız yönetmen françois ozon'un filmi. sanırım son yıllarda çektiği en iyi film. film zeki, film gizemli... baba oğul ilişkisi, eve dönüş, fabrika köylü mücadelesi, denizdeki eşsiz başarılar, yaşlanınca olacaklar derken yaşa be ozon! dedirten bir konuya sahip şahane festival filmi. kısaca bir edebiyat hocasının garip hikayeler yazan öğrencisi ile yaşadığı çıkmazı anlatıyor. film boyunca türlü çeşitli yazarlara değinilir, tam bir edebiyat şöleni de olmuş diyebilirim. kurgu şahane, oyunculuk şahane ..çıkmaz yolların tabelasısın ozoncuğum... film boyunca izleyici olarak kafada "claude ile esther ne zaman sevişecek?" sorusunun dönmesi ilgiyi üst seviyede tutuyor. filmin sonlarında işler biraz boka sarıyor ve olayların hangisi gerçek, hangisi kurgu şaşırıyorsunuz. ama bu şaşkınlık, sizi olayı çözümlemeye ittiği için bambaşka bir keyif.

germain claude'u yönlendirirken aslında claude'un germain'le oyun oynamasını anladığınız an duyduğunuz haz anlatılamaz. sonunda jeanne'in germain'i terk etmesi, claude'un günlük hayatı hakkında çok az şey bilmek, çocukların paso matematik çalışması, claude'un paso yazması ve çok iyi yazması yer yer abartı gelebilir ancak bunun bir film olduğunu kabullendiğinizde her şey yerli yerinde.

Çok ilginç bir film. Şuana kadar izlediklerim arasında en ilginci diyebilirim. Bu yüzden nasıl bir yorum yapacağımı bilmiyorum. Bence izleyin yani.