Son Ayin Bölüm 2 - Beyazperde.com eleştirisi : Tam anlamıyla "klasik" bir korku filmi!

Korku filmleri piyasasında bir marka üretmek oldukça önemli... Bunu Testere serisinin yedinci filminden, Paranormal Activity serisinin dördüncü filminden yahut Koleksiyoncu serisinin ikinci filminden anlayabilirsiniz. Bir marka, beklentileri ilk filmin lezzeti çerçevesinde sabitler; ‘ilk duygu’nun yenisini pazarlar ve doğal olarak seyirciyi bozguna uğratma ihtimalini de beraberinde getirir. Bu hafta itibarıyla serileştirilen filmimiz ise “Son Ayin”. Yani ilk filmine oldukça büyük bir saygı beslediğmiz bir serinin ikinci filmiyle karşı karşıyayız.

Başrol oyuncusunu koruyan ancak mensup olduğu alt-türden yönetmenine kadar olan birçok teknik tercihi değişen filmin odağında elbette ki ilk filmden tanıdığımız kızımızın bedenine musallat olan şeytani ruh var. Klasik korku filmi gramerinin tüm kanıksanmışlıklarını kullanarak The Exorcist ile akrabalaşma formülünü kullanan film, ilk filmden tanıdığımız Nell Sweetzer’in yeni bir hayat kurmak için uzmanlar eşliğinde çabalaması ancak ‘cesur yeni dünya’da bir türlü dikiş tutturamaması üzerinden kuruyor dramatik yapısını. Sonrası ise hepimizin bildiği; ancak ne hikmetse yeniden izlemekten hoşlandığı hikâye…

İlk filmin ‘buluntu film’ alt-türüne mensup olması ve gösterime girdiği dönemde buluntu filmler furyası henüz sıkıcılaşmadığı için belli bir duyguyu yaratması, filmi ziyadesiyle cazip kılıyordu. Son Ayin: Bölüm 2 ise tam anlamıyla klasik bir korku filmi… Bu kez ‘gerçekten de gerçek’ vurgusu yapmadan –hatta kurmaca hissini güçlü kılarak- ilerleyen bir film var karşımızda. Belli ki teknik ekip bu yöntemin filmi ilk filmden farklı kılabileceğini düşünmüş. Halbuki filmi ‘taze’ kılmaya çalışırken saplandıkları batak, çoktan tüketilmiş bir filmin 2013 model versiyonuyla karşı karşıya kalmamıza neden oluyor sadece.

İşin kötüsü bu kez filmin yönetmeni de pek yetenekliymiş gibi görünmüyor. Son Ayin: Bölüm 2 her açıdan sıradan bir bitirme projesine benziyor. Ed Gass-Donnelly, filmin oldukça durağan geçmesi gereken serim bölümünde bile oldukça nedensiz aksiyonlarla izleyicinin gerginliğini alıyor. Bu da filmin geri kalanında ‘gerilim’ hissinin neredeyse tamamen kaybolmasına yol açıyor. Yönetmenlerin ve yapımcıların artık seyircilerin ‘bam’ ve ‘güm’ gibi efektlerden çok da korkmadığını anlamaları gerekiyor. Konvansiyonel anlamda şeytan çıkarma filmlerinin ortalamasını da tutturamayan film, beceriden yoksun bir yönetmenliğin kurbanı olarak muhtemel nostalji potansiyelini de kaybediyor.

Son Ayin: Bölüm 2, teknik olarak başka sıkıntılar da yaşıyor. Bir iki örnek verelim. Filmin müzik kullanımı Türkiye dizilerinin müzik kullanımından hallice; görüntü yönetimi ise tutarsız ve şıklıktan uzak… Bütün bu acemilikler bir araya gelince de korkutmak bir tarafa sürüklemek konusunda bile sıkıntıları olan ve seyircisini zaaflarına odaklayan bir filmle karşı karşıya kalıyoruz.

Filmin övgüyü hak eden tek tarafı ise tüm bu ‘kitsch’liğin içerisinde, buna koşut giden ancak en azından rahatsız etmeyen başrol performansı olsa gerek. Tabii bu sadece bunca karanlığın içerisinde zorlanmadan parlayan bir yıldızı da işaret ediyor olabilir. Ashley Bell, tıpkı ilk filmdeki gibi elinden geleni yapıyor; ancak bu kez ilk filmin aksine bu pek de yeterli olmuyor.