Benim Babam, Benim Oğlum eleştirileri

Filmin sinemasal anlamda yorumundan önce, merkezdeki konuya dikkat çekmek gerekli sanırım. İlgi çekici bir durum var filmde. 6 yıl boyunca oğlunuz bildiğiniz çocuk, aslında başka bir ailenin çocuğu. Ve sizin kanınızdan olan öz çocuğunuz da yine 6 yıldır onlar tarafından büyütülüyor. Konu bu haliyle de oldukça çetrefilli. Ancak burada bir başka başarı daha var ki, o da merkezdeki karakterlerin, yani iki anne ve iki babanın başlı başlarına birer "karakter" haline dönüştürülebilmeleri. Özellikle de "esas adam"ımızın. Yani yalnızca bu konu üzerinden ilerlemiyor aslında film. Her dakika seyircinin önüne "duygu sömürüsü" koymuyor yemek olarak. Bu anlamda başarıyla oluşturulmuş "zıtlıklar", ufak ancak etkileyici detaylar gözünüze çarpıyor. Bu dört oyuncudan (ve tabii ki tüm çocuk oyunculardan) da gerekli performanslar fazlasıyla alınıyor. Filmi bir yandan merak içinde izlerken, bir yandan da "Ben olsam ne yapardım? Nasıl hissederdim?" soruları sürekli aklınızı meşgul ediyor. Verilen kararlara, yapılan hamlelere eleştirel gözle bakıp kimi zaman beğeniyor, kimi zaman beğenmiyor, kendinizi filmin içinde hissediyorsunuz. Konunun çarpıcılığı ve sürükleyiciliği, eğer varsa da sahip olduğu ufak tefek aksaklıkları görmezden gelmenizi sağlıyor. Anne veya baba olmayanların asla tahmin edemeyeceği, olanların da böyle bir durumda kalmadıklarından tam olarak bilemeyecekleri duygular hakim filmin geneline. Ancak tüm ekibin başarısıyla birlikte bir ölçüde de olsa tüm seyircilere hitap edebiliyor film. Hepsinin yanında pek çok sağlam toplumsal ve ahlaksal tespit, çocuğunun karışması durumunu bir kenara koyarsak genel anlamda "babalığın", "anneliğin" ne demek olduğu üzerine de söylediği sözleri var filmin. Tüm bunlar da onu izlenir kılıyor. Senenin pek bilinmeyen ancak değerli eserlerinden biri.