Bir Liderin Çocukluğu eleştirileri

“The Childhood of a Leader”, senaryosunu Jean-Paul Sartre’ın aynı adlı kısa öyküsünden Mona Fastvold ile birlikte uyarlayarak yazan genç yönetmen Brady Corbet’in ilk uzun metrajlı (debut) sinema filmi…

Faşist bir liderin, çocukluğundan başlayarak I. Dünya Savaşı sonrasını izleyen olaylar zinciri içindeki oluşumunu anlatan film dünya prömiyerini, 2 ödül kazandığı 72. Venedik Uluslararası Film Festivalinde yapmış…

İngilizce ve Fransızca birlikte kullanılarak çift dilli olarak çekilen filmin, 35. İstanbul Film Festivalinin aday olduğu Altın Lale Uluslararası Yarışma bölümünden kazandığı bir de Jüri Özel Ödülü mevcut…

5 milyon dolarlık bir bütçeyle çekilen filmin, profesyonel sinema eleştirmenlerinin verdiği oylarla oluşan 68/100 Metacritic (19) ve 7,5/10 Rotten Tomatoes (60) olumlu yorum ortalamaları orta şekerli kıvamında… Ancak aynı şeyi 6,2/10 olan IMDB ve 3,2/5 olan izleyici puanı ortalamaları için söylemek pek mümkün değil…

Yani, festivallerden kucak dolusu ödülle dönen benzer konumdaki filmlerde olduğu gibi bu film hakkında da, profesyonel sinema eleştirmenleri ile eğlenmek amacıyla sinemaya giden izleyiciler hemfikir olamamışlar…

Zaten o yüzden de film, neredeyse gişeye çakılıp kalmış…

Bu dramatik çelişkinin nedenlerine ve nasıllarına, film hakkındaki kendi özgün yorum ve puanımızı paylaşacağımız bölümde daha sonra ayrıntılı bir biçimde değinmeye çalışacağız…

Bize göre film hakkındaki en ilgi çekici ayrıntılardan biri de, “anne” ve “baba” rolleri için başlangıçta bizim de favori aktrislerimizden olan Juliette Binoche ile Tim Roth isimlerinin düşünülmüş olması… Ancak, Tim Roth programı yoğun olduğu Juliette Binoche’de konuyu çok iç karartıcı bulduğu için teklifi reddedince ihale, Bérénice Bejo ve Liam Cunningham’a kalmış…

Peki, bu filmde gerçek de ne anlatılıyor?

Her ne kadar, yönetmen Brady Corbet bir söyleşide biraz da müstehzi bir tavırla, Robert Pattinson’ın film de canlandırdığı “lider” karakteri için “O, ne Mussolini ne de Hitler’di” dese de Pattinson’ın kendisi filmi mealen, “Bu, otuzlu yıllardaki Hitler, Mussolini ve bazı diğerlerinin karışımı bir diktatörün gençliği hakkındadır” şeklinde tanımlamış…

Yani durum biraz karmaşıkmış gibi görünüyor…

O zaman ne yapıyoruz?

Tabii ki de, filme biraz daha yakından bakarak, hem bu konuyu hem de profesyonel sinema eleştirmenleri ile izleyiciler arasındaki görüş farklılığını kendimizce yorumlamaya çalışıyoruz…

Filmin kendisine geçmeden, bu filmi çektiğinde henüz 27 yaşında olan Brady Corbet hakkında da bir iki şey söylemek istiyoruz… Ki bu söyleyeceklerimizin bizce en önemlisi, sinema dünyasının bu film sayesinde sadece iyi bir senarist - yönetmen değil aynı zamanda iyi de bir entelektüel kazandığı biçiminde olacak…

Zira “The Childhood of a Leader” gibi bir filme imza atabilmek için gerçekten de ciddi bir entelektüel altyapı gerekiyor…

Gelelim filmin kendisine…

Bizce filmde hafızalara kazınan üç önemli şey vardı…

Neler mi?

Haydi sayalım:

Bir, Prescott karakterinin çocukluğunu oynayan Tom Sweet’in müthiş performansı…

İki, Lol Crawley’in 35 mm film ile çektiği yağlı boya tablo kalitesindeki enfes görüntüler…

Üç, Scott Walker’ın neredeyse izleyiciyi bilinçli bir şekilde dürten inanılmaz müzikleri…

Şimdi de konuya bir göz atalım… Konu denilince, nedense hemen herkes anne, baba ve (çocuk ve yetişkin) Prescott karakterleri ile bu karakterlerin aralarındaki ilişkiye takılıp kalmış… Ve halen aynı grup, birbirine bu aile ilişkisinin içinden nasıl bir faşist lider çıkartabileceğini sorup duruyor… Aslına bakarsanız faşist lider bu ailenin içinden falan da çıkmıyor zaten… Faşist lider, filmin esas konusu olan Versailles (Versay) görüşmeleri sonucunda varılan antlaşma üzerine ABD, İngiltere ve Fransa tarafından gırtlaklanan Almanya ve İtalya’nın içinden çıkartılıyor…

Yani bu iş bir tarihsel süreç…

Yoksa öyle, ana baba baskısı gördü diye kimse kendiliğinden Hitler yahut Mussolini olmaz…

“Eee, o zaman anne, baba, çocuk, evdeki yardımcılar, öğretmen ve aralarındaki ilişki ne iş?” diye de sorabilirsiniz…

Haklısınız, gerçekten de şimdi bu ne iş oluyor?

Aslında bu sorunun yanıtı da çok basit…

Ortada, aynı şeyin, aynı anda iç içeymiş gibi görünen iki farklı şekilde anlatıldığı müthiş bir analoji var…

İşte zaten bir bu nedenle, bir de Jean-Paul Sartre’ın hikâyesi üzerine senaryo yazabildiği için Brady Corbet ve filmi hakkında umutlu konuşuyoruz ya, ta en başından beri…

Lafı çok daha fazla uzatmadan, gerçekten kaliteli bir film izlemek istiyorsanız arşivimize de dâhil ettiğimiz bu harika dramaya biraz sabır ve emek harcamanızı öneriyoruz…

İzleyecek herkese keyifli seyirler…

Son bir not:
Tüm hakları bize ait olan bu yorumun orijinali; bir başka mecrada tarafımızca, 10 Temmuz 2018 günü saat 02.09’da yazılarak paylaşılmıştır...