İnatçılar

Soğuğu iliklerimize kadar hissettiren genel atmosferler kurmalarına karşın, hiçbir zaman ‘soğuk’ hikâyeler anlatmaz İzlanda filmleri. İnsan sıcağını bağrımızın orta yerine yerleştirir, orada korlaşmasını bekler ve yavaş yavaş içimizi eriten bir kıvama ulaşır bu hikâyeler. Küçük dünyaların ‘evrensel’ tonlarına ulaşırlar ve hiçbir zaman yılgınlığa kapılıp ‘insan’dan vazgeçmezler.Elimizdeki Grímur Hákonarson filmi “İnatçılar” (Hrútar) da bu resimden uzaklaşan bir çalışma değil, aksine daha da yakınlaşıyor, giderek içine girip eriyor. Boğucu yalnızlığımızı kar beyazıyla yıkıyor, arındırıyor kirli karanlıktan. Belki bir başyapıt düzeyine ulaşamıyor, ama hissettirdikleriyle yolumuzu aydınlatmayı başarıyor.Neden, nasıl diye sormayın, bu filmdeki iki kardeşin 40 yıllık husumetinin köklerine biz de vakıf değiliz zira. Yönetmen-senarist Hákonarson, bunun çok da önemli olmadığını, anlatacağı hikâye