Tully eleştirileri

Diablo Cody yazmış, Jason Reitman yönetmiş, Charlize Theron oynamış. Çok klişe bir giriş, ancak saydıklarım gerçekten de isimlerinin hakkını veriyor. Basit bir konu gibi görünebilir, ancak inanın, özellikle yeni çocuk sahibi olanlar, ve tabii ki anneler, çok daha fazla etkilenecektir. Yani çok basit bir konu değil. Yeni doğum yapan bir annenin gece uyku düzeninin bozulmasının yarattığı dram değil bu yalnızca. Filmin aslında temelinde de yer alan, bir bireyin, gençlikten orta yaşa geçerken hayallerinden, kişiliğinden, sosyal ortamından, kısacası hayatının ve belki de varoluşunun önemli bir bölümünden feragat etmesi. Artık üçüncü çocuğunu doğuran Marlo ise, bir yandan bu konularda artık tecrübeli sayılsa da, sanki bu üçüncü çocuk aynı zamanda bardağı taşıran son damla oluyor ve kontrolü iyice kaybetmeye başlıyor. Finale doğru iyice yükselen tempo, hikayenin ve karakterlerin içine girebilenler için bence aşırı duygusal bir tona evriliyor. Bu duygusallık ile iç içe her zaman bir mizah da var. Zaten çocuk sahibi olmanın tüm zorluklarına rağmen aslında dünyanın en güzel tecrübelerinden biri olduğunu filmin başından beri bir şekilde hissediyorsunuz ve bu anlamda film kesinlikle mutluluk verici, adeta benzer durumdaki ebeveynlere bir antidepresan. Fakat dediğim gibi film boyunca pek çok farklı duygu peş peşe yaşanıyor. Seyirci de Marlo ile birlikte tüm bunları deneyimliyor. Beklediğimden çok daha iyi, çok daha etkileyici bir film. Mutlaka görülmesi gerekir.

İlk hamileliği sırasında kendisini hiç de hazır hissetmiyordu. Karnında oluşmaya başlayan yeni bir insan fikri bile ona garip geliyordu. Ona annelik yapabilecek miydi? Bilmiyordu... Şişmeye başlamıştı. Kendini hantal, yorgun ve en kötüsü de itici buluyordu. İlk çocuktan sonra depresyona girmişti. Derken ikinci ve şimdi de üçüncü yoldaydı. İlk çocuğundaki sıkıntılara hiç bir doktor çare bulamıyorken, şimdi de üçüncü çocuk!.. Eşini seviyordu, onunla evlendiğine pişman değildi. Kendince yardım ettiği konular vardı. Ancak her şeyin yolunda olduğunu düşünmesi, her gece oyun oynaması onu çıldırtıyordu. Cinsel hayatları yok gibiydi.

Ve üçüncü bebek de geldi; beğenmediği bedeni daha da kötüleşmişti, ayak numarası büyümüş, yorgunluğu bir kat daha artmış, tahammülü zayıflamıştı. İlk çocuğunu kabul etmeyen okul müdiresi ile kavga etmiş, dayanacak hali kalmamıştı. Giyinmek bile ona zulümdü. Abisinin ona hediye ettiği gece bakıcısına “hayır” diyecek gücü de... Oysa bugüne kadar hep veren taraftı.

Hayatında sanki ilk defa bir desteği kabul etmişti. Tully isimli bu tuhaf bakıcı ile az da olsa nefes almaya başladı. “İnsanların benim için bir şey yapmasına alışkın değilim” demişti Tully’ye. Derin bir uykudan sonra, tüm bu rutinin yanında değerli olanı kaçırdığını fark ediyordu.

Yazının tamamı TuvaletKagidinanotlar.Blogspot.com da