Babamın Kanatları

Bol ödüllü film Babamın Kanatları’nı Adana’da izlediğimde biraz büyülendiğimi itiraf etmeliyim. İşte bu dedim, derdi olan, o derdiyle birlikte birçok sorunu da kucaklayan, Yılmaz Güney sinemasına en harbisinden selam çakan ve iki sene evvel yaşanan, işçilerin hayatını kaybettiği asansör faciasını tam da omurgasından yakalayan bir film Babamın Kanatları. Kıvanç Sezer ilk uzun metrajında o kadar yetkin bir bakış açısıyla yetkin bir yönetmenliğe imza atıyor ki, filmden etkilenmemek adeta imkansız hale geliyor.Üçüncü sayfalarda yer bulabilen, gittikçe günlük hayatımızın telaşı içinde uzağına düştüğümüz bir kavram karmaşasının tam da içine sokuyor Sezer bizi. Aslında her gün yanıbaşımızda arsızca yükselen gökdelenlerin, çalışkan karıncalarını tanıştırıyor bizlerle. İsimsiz, memleketsiz, anasız, babasız, yok oldukça yerine konan bir tuğla misali acıları da kat be kat yükselen işçi sınıfına dai