I Think We're Alone Now eleştirileri

“I Think We're Alone Now”, asıl işi kameramanlık olan Reed Morano’nun, “Meadowland” (2015) sonrasında yönetmen koltuğunda oturduğu ikinci uzun metrajlı sinema filmi…

Dünya prömiyerini, 21 Ocak 2018’de Sundance Film Festivalinde yapan ve 14 Eylül 2018 tarihinde vizyona giren filmin kısaca, bütün insanlığın yok olduğu bir kıyamet sonrasında, kendi dünyalarını yeniden şekillendirmeye çalışan iki farklı insan tipinin anlatıldığı senaryosunu, Mike Makowsky yazmış…

Henüz çok yeni olan filmin, 5.7/10 (479 oy) ve 3.8/5 (200 oy) olan IMDB ve Rotten Tomatoes izleyici puanı ortalamalarıyla 6.3/10 (28 yorum) ve 51/100 (16 yorum) olan Rotten Tomatoes ve Metacritic yorum ortalamaları, oylamaya katılan izleyici ve yorumcu sayıları yetersiz olduğu için film hakkında doğru bilgi vermekten oldukça uzak…

O nedenle, oldukça düşük bir bütçeyle çekildiği her halinden belli olan bu filmi, her zamanki gibi önceliği yine oyuncu kadrosuna vermek suretiyle mercek altına alarak biz kendimiz incelemeye ve sonrasında da puanlamaya çalışacağız…

Oyuncu kadrosu denilince de filmin ana omurgasında Peter Dinklage ile Elle Fanning’in yanı sıra varlıklarıyla filme renk katan Charlotte Gainsbourg ve Paul Giamatti gibi son derece etkileyici dört ismi görüyoruz…

Çok konuşmadan ve çok hareket etmeden de iyi film yapılabileceğini gösteren bu kadro için, sanıyoruz söylenilecek fazla da bir şey yok… Bize göre, üstlendikleri rollerin gereğini eksiksiz yaparak oldukça rafine bir işe imza atmışlar…

İşin teknik kısmına gelince… Bu fasıl da hemen dikkat çeken ilk önemli husus, baş rolde “Del” karakterini canlandıran Peter Dinklage’ın yanı sıra “Insidious” (2010), Sinister (2012) ve “La La Land” (2016) gibi iddialı işlerde de yapımcı olan Brian Kavanaugh-Jones ve Fred Berger gibi kayda değer isimlerin de, filmin yapımcıları arasında yer alıyor olmalarıydı…

Bunun dışındaki, bir diğer önemli ayrıntı da yönetmen Morano’nun, görüntü yönetmeni sıfatıyla bizzat kendisinin kamera arkasına geçmiş olmasıydı…

Eğer görüntü yönetmeni Morano değil de bir başkası olsaydı, ortaya nasıl bir iş çıkardı bilemeyiz… Fakat Reed Morano’nun kamerasından ekrana yansıyan görüntülerin son derece etkileyici olduğu çok açık…

Aynı olumlu ifadeyi, mekan, dekor, kostüm, müzik seçimleri ile makyaj ve sanal efekt uygulamaları içinde tereddüt etmeksizin kullanabiliriz…

Ancak bize göre bu filmde asıl odaklanılıp (felsefi düzeyde de) tartışılması gereken şey, hikâyesi gereği kıyamet sonrası için tasvir edilen iki farklı “huzurlu” dünya tasarımı…

Bu dünyalardan birinde, bütün huzursuzlukların kaynağı olarak görülen ve tek işi tüketerek kirletmek olan bakımsız ve pasaklı (bu nedenle Del, yaşadığı kasabayı tek başına pırıl pırıl temizlerken dişlerini de düzenli olarak fırçalamayı ihmal etmiyor) insana (ve geride bıraktıklarına) artık hiç yer yokken, diğerinde ise cerrahi bir operasyonla söz konusu bu huzursuzluk ve sorunların temel kaynağı olarak kabul edilen (keder, üzüntü, öfke, ümitsizlik, suçluluk vs. gibi) duygularından ve anılarından arındırılmak koşulu ile insana yer verilmeye devam edilmiş...

Sonuç olarak, düşük bütçesine rağmen, sağlam oyuncu performansı, farklı hikâyesi ve nefis kurgusu nedeniyle ilgiyle izlediğimiz bu film için puanımız 3,5 olacak… Eğer bilim – kurgu formatındaki “düşündüren” filmlere meraklıysanız, bu filmi kaçırmayın deriz…

Keyifli seyirler,

Son bir not:
Tüm hakları bize ait olan bu yorumun orijinali; bir başka mecrada tarafımızca, 23 Eylül 2018 günü saat 02.11’de yazılarak paylaşılmıştır...

Üzgünüm ama zaman kaybı olarak düşünüyorum. "Ben efsaneyim" beklentisi olanlar hayal kırıklığına uğrayabilirler.