Kaynak

Son yıllarda tiyatro ve edebiyat dünyasında beni etkileyen iki önemli çalışmanın da odaklandıkları konu ortaktı: insanoğlunun ölümsüzlük arayışı... Berkun Oya’nın yazıp yönettiği Devlet Tiyatroları’nda gösterilen Yangın Duası ve Amerikalı yazar Tom Robbins’in 1984 tarihli romanı Parfümün Dansı, farklı açılardan da olsa aynı konuyu ele alıyorlardı. Parfümün Dansı’nı ilginç kılan, ölümsüzlüğü, matematiksel formüllerle biyoloji laboratuvarlarında arayan bilim dünyasında değil, bizzat hayatın kendisinde, aşkta, sevgide, kahkahada, neşede ve mizahta arıyor olması idi. Yangın Duası’nda ise çok aranan o ölümsüzlük bulunmuştu. Fakat bu kadar çok istenen/arzulanan ölümsüzlüğün, dünyayı nasıl bir hapishaneye dönüştürdüğünü ve insanların ne yaparsa yapsınlar bir türlü ölememe duygusu ile bin yıllar boyunca süren bir zamansızlığın içinde nasıl kıvranacaklarını izlemek, gerçekten tüyler ürperticiydi.