Canterbury Öyküleri eleştirileri

Canterbury'ye yola çıkan keşiş kafilesi yolun uzun olacağını düşünerek keyifli zaman geçirmek amacıyla bir hikaye yarışması düzenlerler ve biz bu noktadan itibaren Pasolini'nin kendisinin canlandırdığı keşişin hikayelerini izlemeye başlarız. Sanırım 7 veya 8 kısa öyküden oluşuyor filmimiz. Hepsinde papazlar, kilise, inanç eleştirilirken aynı zamanda insani hırslarımız içimizde barındırdığımız kötülükler de masaya yatırılıyor ve hınzırca topyekün hepsiyle dalga geçiliyor. Hikayelerde insanın özünde kötü olduğuna, güvenilmez, entrikacı, menfaatçi olduğunun altı çizilirken, bunu kiliseyi de arka pencereden vererek aktarması Pasolini'nin hayata bakışının da bir temsili resmi olduğu izlenimini doğuruyor. Pasolini öykülerini aktarırken bunu olabildiğince erotik bir şekilde sunmaktan da geri kalmamış, insan bedenini öykülerinin hepsinde başrole koyarak çıplaklığın, tek saf noktamız olduğunun altını kalın puntolarla çizmiş... Pasolini filmlerinde, cinselliğin insan hayatında değer kabul edilebilecek her şeyden daha üstün olduğunu, insanın cinselliğe ulaşabilmek için bütün değerlerini sıfırlayabileceğini ( ki öykülerde bunu sıklıkla görüyoruz) bu da zaten insanın özünde değersizlikler yumağından başka bir şey olmamasından kaynaklandığını filmlerinde defalarca vurguluyor. Gerçekten kimi zaman güldüren ama düşündürmeyi de ihmal ettirmeyen çok hoş bir film var karşımızda kanımca muhakkak seyredilmeli?