Singin' in the Rain eleştirileri

Yağmur altındaki, dans sahnesi, artık bir efsane. Jeneriklerin olmazsa olmazlarından...

özellikle final sahnesiyle insanı alıp başka diyarlara götüren bir başyapıt. Yağmur altında şarkı söyleyen Kelly'nin sahnesi için bile izlenebilecek bir müzikal 9/10

Müzikal filmlerle aram çok iyi değildir normalde ama singin in the Rain beğenimi kazandı her açıdan ve özellikle sonu ile söylenen şarkılar gayet keyifliydi,hoş bir 2 saat geçirmemi sağladı

SİNEMA TARİHİNİN GELMİŞ GEÇMİŞ EN İYİ MÜZİKALİ 10/10
1952 yapım Singin’ in the Rain yönetmenliğini başkarakterlerden biri olarak gördüğümüz Gene Kelly’nin (Don Lockwood) yaptığı; Betty Comden, Adolph Green’in senaryosuyla gelmiş geçmiş en iyi müzikal filmlerinden biri olarak günümüzde hâlâ kendini izlettirir. Filmin ismini şarkıdan alması ve türünün müzikal olması müzik seçiminde Nacio Herb Brown’un, koreografide ise yönetmen Gene Kelly’nin başarısını ortaya koyar. Enerjik danslarıyla tanıdığımız Gene Kelly yine bu film için oluşturduğu koreografilerle özellikle yağmur altında yaptığı akıllardan silinmeyen dansla bir kez daha hareketli bir rolle izleyiciyle buluşmuştur.
1927 yılının sessiz Hollywood filmlerinin sesli filme geçişi ve dublajın sinemaya girişi anlatılır. Don Lockwood(Gene Kelly) ve Cosmo Brown(Donald O’Connor) yakın arkadaşlardır. Don Lockwood dublör olarak başarısı fark edilince bir anda oyunculuğa adım atar ve büyük bir yıldız olur. Diğer bir ünlü oyuncu Lina Lamont(Jean Hagens) ile başarılı filmler çekerken sesli filmlere geçiş ile Lina Lamont’un kötü sesini ve başarısızlığını örtmek Don Lockwood’a kalır. Bu sırada kendisini sorgulamasına neden olacak Kathy Selden(Debbie Reynolds) ile tanışarak hayatının aşkını bulmuştur. Oldukça güzel bir sese sahip olan Kathy aynı zamanda güzel bir kadındır ve bu iki kafadara çok iyi uyum sağlar.
Singin’ in the Rain eleştirisi yazıp da akıllardan silinmeyen ve hiç sinema ile ilgisi olmayanların bile bildiği o efsane sahneye değinmemek olmaz. Takım elbiseli Gene Kelly’nin sokakta filmin ismini aldığı şarkıyı söyleyip sokak lambasının üstünde durduğu sahne filmin en sevilen sahnesi olmuştur. Bu sahnenin çekimleri sırasında Gene Kelly’nin ateşinin 39.4 olmasına rağmen göstermiş olduğu performansla bir kez daha başarılı oyunculuğunu gözler önüne sermektedir. Yine bu sahne ile ilgili ilginç bir bilgi ise yağmurun daha net görülebilmesi için yağmur suyunun içine süt karıştırılmış olmasıdır.
Bu başarılı sahne dışında en sevdiğim sahne olarak sesli filme geçiş için aldığı diksiyon dersinde Don Lockwood ile onun imdadına yetişen ve ona bu sıkıcı dersi eğlenceli hale getiren Cosmo Brown’un yaptıkları eğlenceli dansı örnek verebilirim.

Hollywood'un sessiz sinemacılarının sesli sinema teknolojisi ile imtihanı.

Filmi bu kadar güzel yapan şey enerjisi bence.Bütün o dans sahneleri ve oyuncuların mimikleri,sıkıcı bir güzel konuşma dersini bile eğlenceli bir aksiyona çevirmeleri; müzikal filmlerle fazla içli dışlı olmayan bu fakir sinema sevdalısını bile coşturdu.
Efsanevi yağmur sahnesi yağmurun bol yağdığı bir yerde yaşayan ve yağmur altında şarkı söyleyerek dolaşmayı seven biri olarak benim açımdan ayrı bir güzelliğe sahipti.
Film dünyasının arka yüzünü göstermesi ve film stüdyolarına getirdiği eleştiriler bakımından da önemli olan film sinema dünyasındaki yerini hak ediyor bence.

En iyi müzikal filmlerden ...
Oyunculuklar, danslar, şarkılar muhteşem ...
İzlemenizi tavsiye ediyorum ...

Hakikaten türüne yakışır güzellikte bir klasik.Kostümler yılına göre o kadar modern ve çekici duruyorki gözlerinizi alamıyorsunuz sadece kostüm olsa belki dikkat çekmez fakat harika dekorlar, muhteşem koreografiler, şarkılar, inanılmaz bir uyum ve unutulmaz bir müzikal.9/10

Gene kelly sempatikliği ve iyi oyunculuğu ile filmin tek olumlu özelliğini oluşturuyor.. yağmur altında şarkı söyleyip dans ettiği sahne oldukça hoş.. ama bunların dışında hiçbir özeliiği olmayan, abartılı bir film.. bana samimi gelmedi.. fazlasıyla abartılı ve etkiden uzak bir film.. ne romantizm ne komedi.. ikisi de olmamış.. singin in the rain vasat bir amerikan filmi.. 5/10

Muhteem bir klasik.1952 ylnda yaplm olmasna ramen gnmz mizahna,romantizmine uymadn syleyebilecek olan var mdr?
Singin in the Rain sahnesi ise tebessm daha da arttran bambaka bir zellie sahip.

Bazı ilginç sahneler var filmde...Komik de olmayı başarmış bir film...

Yağmurlu havad sarkı söyleten fil diyor annem bu film içim babamın annemin bütün sülalemin tek gectiği ve türkiye de en az hababam sınıfı kadar seyirci kitlesi olan ve izleyen herkesin tadı damagında kalan nadir filmlerden.izlemediyseniz hala ki pek ihtimal vermiyorum çok şey kaçırmışsınız.

müzikallerin en iyisi, kelimenin tam anlamıyla "muhteşem" sadece müzikal anlamda değil içindeki komedi unsurları ve romantizmiyle sinema tarihinin en iyi filimlerinden biri tabi bir de gene kelly nin yağmur altında şarkı secansı harika sinema tarihinin en iyi on filminden birini izlemediyseniz daha ne bekliyorsunuz" this is a clasicc"...

Singin'in the Rain, yapım yılı (1952) ve tematiği dikkate alındığında, günümüz için daha manidar bir anlatıma sahip bence. Çünkü kamera önündeki sanatçıya bakarak tiyatroya, tiyatro oyuncusuna daha doğrusu çıplak ve katışıksız sahne performansına öykünmeyi anlatıyor. Romantik komedi ya da iyi bir müzikal deyiverip geçemeyiz bu filme. Bugün izlendiğinde daha manidardır diyorum çünkü sinema, teknolojiyle kol kola girmiş ve oyuncunun performansı aksak bile olsa bir takım rötuşlarla, suni katkılarla kamera önündeki oyuncuyu şişirmiştir bugün.Film kendisini sinema büyüsüne kaptırmışlarla, oyunculuk yaptığını zannedenlerle, sinema camiasının, kamera önündeki gösterişin ve sunumların yapaylığıyla dalga geçmekle başlıyor. Güzel görünümlü, kılık kıyafeti yerinde bir aktrist Lina (Jean Hagen). Sessiz sinema izlediğinizi düşünün, bu kadının ses ve aksan problemi olduğunu bilmiyorsunuz, her şey yolunda işte. Kadın sahnede, yapacağı birkaç iş var. Sarılmak, ıslak ıslak bakmak, küsmüş gibi yapmak filan...Kamera önündeki kadın oyuncu böylece ünleniyor, baş rol arkadaşı erkek zaten ünlü. Gazeteler, deklanşörler, geceler, kokteyller... Derken sinemada suflaj ve seslendirme teknikleri kullanılmaya başlıyor. Başlayınca n'oluyor dersiniz. Ne olacak, takke düşüp kel görünüyor. Birileri o kadına bir ses yakıştırıyor. Hani bizim Cüneyt Arkın'a, Aliye Rona'ya yakıştırdığımız sesler var ya işte ondan. Ses harika kadın güzel. Kadınla bütünleşiyor ses, cazibe artıyor. Yani o dönemde sesi olmadan kadın bir oyuncu olarak performans sergileyemiyor mu diyemeyiz. Çünkü sinema henüz gerçekliğini, anlatım özerkliğini kazanmış değil. Bir takım müzikallerden, danslı-figürlü anlatımlardan ibaret o dönemde çekilen filmler. Reji, plato, film bütçesi gibi kavramlar yok sayılır. Harika dans gösterileri sergileyen birkaç becerikli adam, güzel ve genç bir kadın oyuncu, yağmur, güneş, aşk, dudaktan öpüşme bitti. Sinema filmi deyince buydu yani. O yıllarda çekilip de bugün baş yapıt sayılan birkaç eser aşmıştır bu temayı. Teknolojik sinemanın günümüz izleyicisine hediye ettiği, oyuncu performansının dışındaki materyaller olmayınca iş kamera önündeki oyuncunun salt becerisine, izleyiciyi çekmesine kalıyor. Beceri işte, kişisel yetenek.Yani sözü bugünün oyuncusuna getirmek istiyorum. Ne kadar yetenekli günümüz sinema sanatçısı? Ezberlenmiş ya da spontane mimiklerin dışına kaç oyuncu çıkabiliyor? Yani tamam yeteneklilerdir, öyleler de. Ancak, sinema, tiyatronun çıplak anlatımından uzaklaştıkça oyuncular hep hazıra konuyorlar gibi geliyor bana. Eskiden kesinlikle bu iş daha zordu. Bana öyle geliyor yani... Şu filmdeki dans figürlerini böyle mükemmel sahneleyemezseniz o filmi kim izler ki?? Aşk anlatımı filan işin hikaye kısmı. Filmin ismi bile bugün o filmden anlayabileceğimiz şeyin çok uzağında. Hatta komik bile... Singin'in the Rain deki dans gösterilerini mutlaka izleyin. Harika, bayıldım.Bu film artist yakıştırmasını bol keseden dağıtmayalım için yapılmış. Yani o köylü aksanlı, oyuncu bozuntusu ( filmin anlatımı öyle) aktristi seslendiren kız var ya, yani esas kız. O kıza artist dememiz gerekiyor. Kız arkada. Moda deyimle işin mutfağında. Ve sahne sanatları için eğitim almış. Ağır başlı, bilgili, yetenekli. Jülieti seslendirecekse daha önceden eseri okumuş, tonu biliyor, aşka yatkın... Yani böyle, bir şeyleri gayet iyi yapmak, fevkalade becerikli olmak gerekiyormuş eskiden görsel bir sanatı sunabilmek için'miş...

Tam bir klasik. hele de yağmur altında sölediği parça bugün bile birçok yapımda geçiyor. Kaç kere izledim bilmem. baya hoş bir film. Yani klasik gibi klasik.

Şimdiki cevrilen müzikalleri singin'in the rain kadar sevmemişimdir müziğiyle anlatım şekliyle Teknolojik denebilecek (chicago ve moulin rouge)filmleri cok gerisinde bırakıyor