Wallace ve Gromit Yaramaz Tavşana Karşı - Beyazperde.com eleştirisi : İşte İngiliz Farkı...

Feci halde peynir saplantısına sahip İngiliz mucit Wallace ile sessiz, sakin ve sadık köpeği Gromit'in yeni bir macerasına tanık olmak gerçekten heyecan verici. Çünkü, İngiliz espri anlayışının, keskin alaycılığının unutulmaya yüz tuttuğu ve sinemaya verilen emeğin sadece bir ve sıfırlardan oluşan bir boyutta sıkışıp kaldığı bir çağda, senelerce emek isteyen eski bir usulle çekilen Wallace & Gromit Yaramaz Tavşana Karşı, insanın yüreğine su serpen büyük bir başyapıt olarak izleyicisini selamlıyor.

Gelmiş geçmiş en büyük yapımcılardan David O. Selznik; "sinema bir endüstri olmasaydı, iyi filmler yapılabilirdi" demişti. Gerçekten de filmlerde olduğu gibi son yılların animasyonlarında da bir sanayi olmanın yan etkileri görülmekte. Harcanan para ve çaba devasa boyutlara ulaşmasına rağmen yine de bir yapaylık içeriyor. Ölüm, kan, vahşet -en ağır biçimiyle- çizgi filmlere de sıçradı.

Oysa Wallace & Gromit Yaramaz Tavşana Karşı'da hem bütün bu yaygın eğilime karşı gelen bir hümanizma hem de her saniyesinde farkına varılan büyük bir emek var. Hatta öyle ki, bu 85 dakikalık alçakgönüllü başyapıtta yer alan karakterlerin üzerindeki parmak izleri bile belli oluyor. İşte emeğin ve düşüncenin kusursuz bileşimi. Tıpkı Svankmajer'in gerçeküstücü ""stop-motion"'arında olduğu gibi.

Gerekliliği tartışmalı bir yığın icadın mucidi Wallace'ın iyi niyetli planlarının yol açtığı büyük sorunları çözmek her zaman Gromit'e düşer. Bu (hiç konuşmayan) köpeğin boş zamanlarında Eflatun'un Devlet'ini okumak gibi alışkanlıkları olduğu düşünüldüğünde, duruma şaşmamak gerekir. Tıpkı diğer Wallace & Gromit serilerinde olduğu gibi bu filmde de hikaye, sinema tarihine mal olmuş önemli filmlere atıfta bulunuyor. Kurtadam, Frankenstein'ın Laneti ve King Kong gibi. Ama bu referanslar üzerinde hareket ederken insancıl noktaları seçip kullanmak gibi bir tercihte bulunuyor. Filmin ayrıntılarında gizli göndermeleri bulmak sinema fanatikleri için biçilmiş kaftan.

Öte yandan dekor ve görüntüler, renkli tasarımlar klasik Wallace & Gromit çizgisinden biraz daha karmaşık hatta oldukça karanlık. Lodger'a ve Ladykillers'a saygı duruşu niteliğindeki Wallace & Gromit: The Wrong Trousers'da yakalanan gerilimin bu filmde fazlası var eksiği yok. O yüzden bir filmde dikkat ettiği sinemasal öğeler birbirinden farklı olan her yaştan izleyiciye kendini sevdirebilecek iyi bir filmle karşı karşıya olduğumuzu söyleyebiliriz.

Nick Park ve ekibinin Stalag 17 (Casuslar Kampı) ve Büyük Kaçış (Great Escape) devşirmesi Tavuklar Firarda deneyimini yaşamış olanların nasıl bir yapımla karşılaşacaklarını tahmin etmesi güç değil. Burton'ın The Nightmare Before Christmas ve Tim Burton's Corpse Bride çizgisinden hareketle, eski usül tekniklerin korku ve komedi türünün anlatımına daha yakın durduğunu söylemek mümkün. Çünkü hareket hamlelerinin içerdiği basitlik ve karakterlerin yaşadığı mimik zorlukları bir takım sinemasal isteklerin karşılanmasını güçleştiriyor ve bu yöntemin uygulanacağı filmin senaristinin/yazarının duygusal anlamda daha uç noktalarda bir tavır takınmasını gerektiriyor.

Wallace & Gromit Yaramaz Tavşana Karşı'da Leydi Campanula Tottington veya Victor Quartermaine karakterlerine baktığımızda bir tür gotiklik görebiliyoruz. Bu sürreal çağrışımın sebebi ise stop-motion tekniği. Örneğin Şrek sanki içinde dışarı çıkmaya çalışan bir insan varmış da derisini yırtamıyormuş hissi verir. Oysa bu açıdan bakıldığında, Wallace ya da Gromit rahatsız edici değildir. Onların içeriği ve özü hakkında şüpheye düşmezsiniz.

Bir başka önemli husus da, filmin içerdiği insan ve doğa sevgisi. Örneğin Wallace'ın "zararlılar"ı sebze ve meyvelerden uzak tutma yöntemine bakın veya "yaramaz tavşan"ın sonuna. Quartermaine ve Wallace arasındaki tezatlığa ve dengenin akıbetine bakın. Gromit'in tavırlarına, Hutch'a ve İngiliz bayanları ve beylerine. Filmin ölmekte olan bazı değerleri ne denli yücelttiğini ve -tüm zıtlıklarıyla beraber- bir tür masal anlattığını görmemek imkansız. Wallace & Gromit Yaramaz Tavşana Karşı, kusursuzluğa yaklaşan gerçekliği bizlere sunan Pixar ve benzeri şirketlere alternatif, "her sene bir tane yayınlansa ne güzel olur" diyebileceğimiz hoş bir animasyon. Siyah-beyaz Kurosawa'lar gibi : Emek, hümanizim, teknik ve zeka dolu.