Edmond

Festivaller sayesinde, beni bir kenara çekip, özel bir şeyler konuşmak istediğini söyleyen o filmi elbet buluyorum ben de. Ve onu izlerken ilk başta sıradan beklentilerle oturduğum sinema koltuğunda gözlerimi kocaman açar buluyorum kendimi. Neredeyse sadece iki gözden ibaret oluyorum. Dahası sinema salonunda herkesin hiçbir şey düşünemez olup nefeslerini tuttuğu bir an oluyor ki işte o dakika ne kendi zihninden tek bir sözcük geçirmeye ne de yanındakine bir şey söylemeye cesaret ediyor insan. Sadece film konuşuyor. Sinemanın birçok insanın katılımıyla gerçekleşen bir ritüel olduğunu yazan bütün kitaplara inanıyorum o zaman. Çünkü bir ritüelde varolması gereken o huşu dolu anı yakalayabiliyorum. Ve bu beni inanılmaz heyecanlandırıyor. Açıkça söylemem gerekirse geçtiğimiz 25.Uluslararası İstanbul Film Festivali'nde başta işler benim için pek de yolunda gitmiyordu. Hayli beğendiğim birçok f