Commitments, The eleştirileri

Güzel bir roman adaptasyonu. İçindeki ufak ve hoş espriler, film boyu süren hoş hisset teması ve güzel müzikleriyle gayet izlenesi bir İrlanda yapımı. Soul ve Blues müziğini biraz olsun sevmek yeterli bu tür filmlere katlanabilmek için. 7.5/10

Senaryosunu, aynı isimli kendi romanından (1987) uyarlayarak Dick Clement ve Ian La Frenais ile birlikte Roddy Doyle’un yazdığı “The Commitments”, Alan Parker’ın yönetmen koltuğunda oturduğu bir müzikal komedi…

Yorumumuza başlamadan “The Commitments” ın aslında, İrlandalı edebiyat insanı Doyle’un üç romanından oluşan ve “The Barrytown Trilogy / Üçlemesi” olarak da bilinen serinin ilk filmi olduğunu belirtelim…

Diğer ikisi ise sırasıyla, bu kez yine sinemada “marka” bir isim olan Stephen Frears tarafından çekilen “The Snapper” (roman 1990, film 1993) ile “The Van” (roman 1991, film 1996) dır…

Bu ilk filmde (romanda) Doyle:

İnsanlara video film kasetleri, tişörtler vs. gibi ıvır zıvır şeyler satmanın yanı sıra üç yıldır almakta olduğu işsizlik maaşı ile kendini çekip çeviren ve annesi, babası ve dört kardeşi ile aynı evde yaşayan 21 yaşındaki Jimmy Rabbitte’nin (Robert Arkins), 1960’ların Afro – Amerikan “soul” müziğini Dublin’de icra edebilecek bir grup kurma “hayaline” odaklanmaktadır…

Üstelik bu “hayalinin” bütün aşamalarını film boyunca Jimmy, kendi kafasında yarattığı “hayali” bir karakter olan Terry’e verdiği röportajlarda anlatmaktadır…

Ve son derece sabırsız olan adamımız hiç beklemeden icraata koyulu verir de…

Zaten hâlihazırda elinin altında, kendisinden ısrarla menajerleri olmasını isteyen gitarist Outspan Foster (Glen Hansard) ile basçı Derek Scully (Ken McCluskey) bulunmaktadır…

Bundan sonrası için yapılması gereken tek şey, yerel bir gazeteye “bir soul grubunda çalabilecek müzisyenler aranıyor” ilanı verip, başvuran herkesi “fanatik Elvis hayranı” olan ebeveynlerinin (babası Bay Rabbitte / Colm Meaney ve annesi Bayan Rabbite / Anne Kent) evinde birer birer ve sabırla dinlemektir…

Bu “Elvis Presley tutkusu” öylesine bir “fanatizmdir” ki, İrlanda’nın Katolik olan kesimindeki ailenin evinin duvarındaki “Papa portresi”, komedinin tam da dibi olarak “Elvis’inkinin” altında yer almaktadır…

Derken yapılan seçmeler sonucunda gruba katılan ilk yeni üye, saksafoncu Dean Fay (Félim Gormley) olacaktır…

Onu, grubun baş solisti Deco Cuffe (Andrew Strong), davulcu Billy Mooney (Dick Massey) ve piyanist Steven Clifford’ın (Michael Aherne) katılımları izler…

Sıradaki isim, yıllardır Amerika’da müzik yapmakta olan 45 yaşındaki deneyimli trompetçi Joey “The Lips / Dudak” Fagan (Johnny Murphy) olur…

Arka vokallerdeki, Bernie McGloughlin (Bronagh Gallagher), Natalie Murphy (Maria Doyle Kennedy) ve Imelda Quirke’nin (Angeline Ball) gruba katılımları da çok fazla gecikmez…

Menajer Jimmy ile beraber, sahadaki bir futbol takımı gibi “on bir” kişiden oluşan “The Commitments” adındaki “soul” grubunun yapısı tamamlanmıştır artık…

Yalnız tam da bu noktada, Deco, Bernie, Natalie ve Imelda’nın seçmeler sonucunda değil de bizzat Jimmy’nin teklifi üzerine bu kadroya katıldıklarını söyleyelim…

Onlar, Jimmy’nin yetenek avcılığının sonuçlarıdır…

Şimdi iki şeye daha ihtiyaç bulunmaktadır…

Bunlardan ilki, kullanılacak olan enstrümanlar ile ses teçhizatının temini elbette diğeri de provaların yapılacağı bir mekândır…

Çok geçmeden ekibe, iki farklı görevle Mickah Wallace’da (Dave Finnegan) eklenecektir…

Fakat oldukça eğlenceli olan hikâyenin bundan sonrasını sizlere bırakacak ve biraz da filmin teknik ayrıntılarına değinmeye çalışacağız…

Özellikle de casting hususuna…

Zira oyuncularda, sinemadan çok müzik deneyimi arayan Parker ile casting direktörleri John ve Ros Hubbard çifti, 3.000’den fazla aday ile görüşmüşler…

Örneğin Robert Arkins, Andrew Strong, Maria Doyle Kennedy ve Angeline Ball, bu nedenle seçilerek kadroya katılmışlardır…

Tabii filmin müziklerinde de durum çok farklı değil…

Bu kez Parker ve müzik direktörü G. Marq Roswell, onların “canlı canlı” seslendirecekleri muhteşem 24 şarkıyı, 1000 kadar parça arasından seçerek tespit etmişlerdir…

Yani dememiz o ki, eğer aralarında Al Green, Aretha Franklin, Wilson Pickett ve Marvin Gaye’in de yer aldığı müziklere “aşina” ve hatta “vurgunsanız” sakın ola 4 BAFTA ödüllü bu filmi kaçırmayın…

Keyifli seyirler,

Geçen gün Tv’de seyrettim.Mükemmel bir film.Diyalogların hepsi argo.Film,Dublin sokaklarındaki hayatı müzikal bir kıvamda ,tüm gerçekliğiyle aktarıyor.Oyunculuklar çok doğal.Hayran kalacaksınız.

'irlandalılar avrupa'nın zencileridir.dublinliler irlanda'nın zencileri ve kuzey bölgesinde oturanlar da dublin'in zencileridir!!'
çok iyi diyaloglar,iyi oyunculuk,süper müzikler,eğlenceli film...