Anne oğul kaldıkları otelde ara ara kulüp sandviç yiyorlar. Filmin adı da "Club Sándwich". Neden bunu seçtiğinizi anlatmak istiyor musunuz?
Fernando Eimbcke: Kulüp sandviç dünya çapında bir yemektir. Tatil yemeğidir. Asla evinizde kulüp sandviç yapmakla uğraşmazsınız. Her yerde bulunur ve güvenlidir. Gittiğiniz yerin yemeklerini bilmiyorsanız, emin olamıyorsanız, rahatlıkla bir kulüp sandviç söylersiniz. Ben aslında buradan yola çıktım. Anne oğul oteldelerken her şey kontrol altındaydı, risk yoktu, bu sandviç gibi risksizdi. Ama her şey böyle giderse mutlaka bir problem çıkar. Ne oldu bir kız çıkageldi ve her şey değişti.
Kameranız çok yumuşak ve statik. Hareket çok az. Bazı karelerde hiçbir şey olmuyor, bazen diyalog bile yok, anlar var. Minimali seven bir yönetmenim mi diyorsunuz, kendinizi böyle bir yere mi koyuyorsunuz?
Hayır, çünkü benim tüm filmlerimde hep birşeyler akmakta, hep bir olay var, birşeyler oluyor, hayat gibi. Hikaye bellidir ve olaylar olur. Bu bende farklı bir ritm, farklı bir ton ve üslup anlayışı. Minimal olduklarını düşünmüyorum filmlerimin. Lake Tahoe’da bir yolculuk var ve sürekli yeni birşeyler olur. Sadece farklı bir ritmi var filmlerimin, ben bu ritmi seviyorum. Bir anne oğul ilişkisine bakacaksam bence ritm ve üslup bu ayarda olmalı. Sakin, yumuşak… Aslında daha seksi, daha kamera hareketlerinin olduğu bir film yapmak istiyordum ama elimdekinin tek açılı, ağır bir kamera hareketi gerektiren bir hikaye olduğunu farkettim. Bir ara genç kız karakteri deli oldu. Diyorum ki ben şu an şu diyalogu alıyorum, sakın elini oynatma. Sakın hareket etme. Kız sonunda, siz benim rolümü istemiyor musunuz dedi, hayır dedim alakası yok, bu benim çalışma stilim. Bence yönetmen olarak filmin tonunun gardiyanısınız. Filmin bütününe yayılacak olan o tona hakim olmanız gerekir ki bence bu çok zor.
