Müzik sizin için bu kadar önemli ama filminizde hiç müzik yok. Fakat film aslında bir müzikle başlıyor, Pixies’in en güzel parçalarından biri Where’s My Mind, ama daha başka, daha yumuşak bir versiyon. Neden bunu seçtiniz?
Fernando Eimbcke: Dediğim gibi müziğe aşığım, filmi yazarken çok fazla müzik dinledim. Karakterlerimin ne tarz müzik dinleyen insanlar olduklarına çok kafa patlattım. Aktrisimle konuştum, "oğluna hamileyken sence ne dinlerdin?" Jimi Hendrix, Eric Clapton gibi isimler söyledi ve müzikal bir dünya yarattık onlara. Kurgu esnasında kurgucunun elinde Where’s My Mind’ın bu versiyonu da vardı, filmin proloğu gibi düşündüm, çok uygun geldi.
Gerçekten de bizi birşeylere hazırlar gibiydi, harikaydı. Filmde hiç müzik kullanmadınız, fakat başta ve bitişte bir şarkı var, bitişteki de farklı, böyle mutlu bir şarkı sanki…
Evet onlar bir hip-hop grubu, aslında çok daha sert müzik yaparlar, bu en sakin şarkılarıydı, bunu seçtim, evet mutlu bir şarkı… Normalde filmime müzik koymaktan hoşlanmıyorum , filmin modunu şarkıyla bozmak istemiyorum. İnsanları müzikle etkilemek… Bir kek yaparsınız, çok lezzetlidir, ama üstündeki kremayı çok koyarsanız kekin kendi doğal güzelliği kaçar, ben de sade, basit ve kendi halinde güzel bir kek yapmak istedim. Sessizlikle çalışmayı seviyorum. Havadaki ritmi, belki bir rüzgarın esişini... Bunları herkes farketmiyor ama ambiyansın kendi müziğini seviyorum. Müzik olmadan müzik yaratmak istedim.
