Lorraine, sinemanın dışladığı bir bölge, buranın keşifçileri gibi hissettiniz mi?
Marie Amachoukeli; Claire Burger; Samuel Theis:
Claire ve Samuel burada doğup büyümüşler. Buranın yerel tüm kodlarıyla farklı bir bağları vardı bu yüzden. Marie’nin ise buraya dışardan, taze bir bakışı oldu ve perspektifi çok değerliydi. Anjelik’in portresi yoluyla aslında bir bölgenin ve sosyal bir sınıfın da hikayesini anlatmış olduk. Anjelik’ten bahsederek, barda, pavyonda çalışan bir kadının nasıl yaşadığı ve ailesi olduğunda bunun nasıl sonuçlar doğuracağının da portresini çizmiş olduk. Lorraine’ye sinemayı getirmek istedik, farklı bir film olsun istedik, oluşturulmuş üretim sisteminin dışına çıkmak, ama yine de olabilecek en yüksek izleyiciyi de hedeflemek…
Oyuncuları yönetirken nasıl bir metod uyguladınız? Hep emprovize mi gelişti?
Oyuncular hikayeyi biliyorlardı ama onlara ezberlemeleri gereken cümleler vermedik. Sette bulundular ve tam çekimden önce onlara sahneyi anlattık. Gerçek yaşam anları yakaladık böylece. Onlara bağlamı, ortamı, oynamaları gereken çatışmayı verdik o an sadece. Performanslarını seyrederken yönlendirdik, gerektiyse. Fakat kendi elimizdeki senaryoya da sadık kalmaya özen gösterdik, yoksa onların gerçek hayat performanslarında kaybolabilirdik. Üçümüz sürekli aynı fikirde olacak şekilde çalıştık. Üçümüzün de monitörü vardı. Oyuncularımız gerçek oyuncu olmadıkları için onların doğal hissetmelerini sağlamalıydık, kamerayı unutmalarını sağlamalıydık. Doğal bazı gelişmeler ve senaryonun değiştiği anlar da olmadı değil, onlara da açıktık bir ölçüde.