Bizde sinemanın toplumcu tarafı eksiktir. Mesela burada bir fabrika var ve o fabrikada çalışan insanlar var. Aslında çıkış noktası da oradan geliyor. Bir adamı işten atıyorlar, adamın borçları var, gidip kendini asıyor. Karısı geliyor, fabrikanın önünde herkesi lanetliyor. O fabrika ortamındaki sette neler yaptınız hazırlanırken. Çalıştınız mı, makinelerin başında durdunuz mu?
Cem Uslu: Benim çalıştığım makineyi nasıl kullanacağımı öğrettiler biraz bana. Aynı şekilde sonra o kazanın başındaki sahnede, orada bir usta vardı, nasıl duracağımı falan gösterdi.
Oradaki herkes oyuncu mu yoksa orda cidden çalışan insanlar mı?
Adnan Koç: Galiba çalışan bir kaç kişi vardı.
Cem Uslu: Filmin şöyle güzel bir tarafı var, film bir trajedi aslında. Karakter bir şey yapıyor ve yaptığı şey sebebiyle bir şeye maruz kalıyor. Ve diğer karakterler de bir şeye maruz kalıyorlar. Yani bir felaket filmi ya da salt bir dram değil. Bir sel baskını söz konusu değil. Karakterin yapmadığı bir şeyden başına bir şey gelmiyor. Onun eylemleri sonucu bir şeyler gerçekleşiyor. Bunu bir korku filminde görmek çok keyif veriyor insana. Aynı zamanda bir polisiye tarafı var, aşk zaten var filmin merkezinde. Bizden bir arada durmayacak sanılan pek çok şeyi bir arada tutabilmiş Alper Mestçi.
