Finaldeki çarpışma, daha doğrusu savunma - direniş bölümü gerçekten de büyük heyecan kaynağı olmuş. İşin teknik olarak sizi zorlayan kısımları nelerdi? Bu kısmın en keyifli ve heyecan verici anılarından bazılarını paylaşmanız mümkün mü?
Alper Çağlar: Spoiler vermeden bahsetmem gerekirse, teknik açıdan hem farklı görsel yapıda hem de farklı hareketlilik kabiliyeti olan kameraları kullanmak bana en heyecan veren şeydi. Çoğu önceki sahnede usturuplu bir şekilde kurguyu temiz, kararlı ve düzenli yapıp, son perdede kendimi tamamen çatışma kaosuna vermek inanılmaz keyifliydi. Yönetmeyi kurgudan bağımsız düşünemediğim için, sahnede çektiklerimi yaptığım kurgu ile desteklemek, ve bordo berelilerin bile telaşlanacağı tehlike düzeyini dakika dakika arttırmak bana çok doyurucu bir kurgu süreci yaşattı. Gerçekten, karmaşadan düzen çıkarmayı seviyorum ve filmin son perdesindeki olaylar bana kendimi sınayacağım bir fırsat verdi.
Çekim anısı olarak, aklımda halan anılarından bir tanesi az kalsın çekimde ölüyor olacak olmamdı. Arif’in tırmandığı cami minaresinden düşen kavun kadar bir kaya kafatasımın üzerindeki plastik çatıyı kırdı ama en geniş yerinde sıkıştı kaldı. Bir yukarı baktım tepemde Damokles’in kılıcı gibi duruyor, azıcık oynasa kafama düşecek. Bana desteğe ve ziyarete gelen en yakın arkadaşımdan tutun, ekipten birinin nutku tutuldu. Ciddi ciddi gidiyordum. Çekim stresinden çok umursamadım ama sonrasında kaç alternatif evrende yerde yatıp beynimin cami avlusuna saçıldığını hayal ettim. Film uğruna ölmenin absürtlüğünü düşündüm, sonra mecburen işime devam ettim.
Güzel bir anı olaraksa, oyuncuların kendi performanslarından gözlerinin dolduğu final perdesini çekmek hayatımın en doyurucu yönetmenlik deneyimlerindendi. Murat Arkın ve Ahmet Pınar iyi bilir ne olduğunu o çekimde. Ne mutlu bana ki cast doğru oluşmuş, gerekeni yansıttık perdeye.
