Burada dikkatimi çeken bir şey var. Üç filminizde de Turan Özdemir var; üç filmde de görüntü yönetmeniniz Serdar Özdemir... Serdar Özdemir hakkında biraz konuşalım.
Serdar’la ilk kez, Bekçi filmimde tanıştım. Konuştukça ve yaptığı işleri gördükçe, fotoğraf gözünün çok iyi ve çok dinamik olduğunu fark ettim. Zaten bir süre sonra müthiş bir uyum sağladık. Mekanlara bakarken; neyi, nasıl ve hangi açıdan çekeceğimize dair uzun uzun konuşuruz. Tavsiyeleri kesinlikle göz ardı edilmeyecek tavsiyelerdir. Ama Serdar’ın en büyük özelliği şudur; çektiği her planın, her karenin fonu tertemizdir ve kompozisyona çok uyar. Geride kirli ve gereksiz hiçbir şey göremezsiniz.
Filminizin son planını çektiğinizde, aklınızdan neler geçiyordu?
Son plan, maden sahnesinde geçiyordu. Bir gün boyunca sürmüştü maden sahneleri. Bildiğiniz gibi Ermenek, maden bölgesidir. Zaman zaman trajik maden kazalarının da olduğunu biliyoruz. 2014 yılında on sekiz madenci, yerin yüzlerce metre altında suda boğulmuştu. Hepsi, ışıklar içinde yatsın. Bizim kullandığımız maden de, o kazanın olduğu ocağa çok yakındı. Önce madeni gezdik; madenin yarısına kadar bile inmedim. Korktum. Geri çıktım ve asla içeri girmem dedim. Çözüm olarak, madenin ilk yüz elli metresini kullandık. Yeniden mizansen kurduk. Ama girişi de olsa, o atmosferde korkunç bir karbondioksite maruz kalıyorsunuz. Oyuncular ve ekip nerdeyse her beş dakika da bir dışarı çıkmak, temiz hava almak zorunda kalmıştı... Maden sahnesi en zor sahnemizdi, çekimlerin de en son sahnesiydi ama filmin normal akışında sonda değildi. Akşam saat dokuz gibi son planı bitirdiğimizde, kulaklığımı atıp dışarı fırladım. Ormanın temiz havasını, içime çektim. Tabii herkes öyle yapmıştı. Kendi kendime, “Tamam, cehennemden çıktık” dedim, “Gerisi kolay.”
