Cassandra’nın Rüyası

Cassandra'nın Rüyası'nı izlerken oldukça garip bir hisle cebelleşmek zorunda kalıyorsunuz. Karşınızda olup biten olayların zihninizdeki yansımasında hep Woody Allen'ı görüyorsunuz. Oldukça sık kullandığı el ve yüz mimikleriyle bir orkestra şefi edasıyla filmi yönettiğini, her duygunun daha da abartılı, her sahnenin daha da gösterişli olması için durduğu yerde heyecandan kıpır kıpır olduğunu seziyorsunuz. Bu nedenle de beyazperdede izlediğiniz görüntülerin bir filmden çok canlı bir performansa ait olduğunu hissediyorsunuz. Sanki filmin sonunda Woody Allen makine odasından çıkacak ve önünüzde selam verip, kendisine atılan çiçeklere teşekkür edecekmiş gibi tekinsiz bir duygu peşinizi bırakmıyor. Bu nedenle de film bittikten sonra sinema salonunu terk ettiğinizde bir film izlemişsiniz gibi değil de, Antik Yunan'dan günümüze taşınan bir tragedyanın canlı temsilini seyretmişsiniz gibi hissediy