Ustura - Beyazperde.com eleştirisi : Ustura

Ustura, "Camp" diye tabir edilen, parodi ve kült film arasındaki ince çizgiyi temsil eden stile kendini zorla sıkıştırmaya uğraşan, amacı her an belli olmasına rağmen baş ağrıtan bir karmaşa olmaktan ileri gidemeyen bir zaman kaybı.

İlk olarak Camp, spesifik bir tona sahip olması gerektiği için doğru çekilmesi çok zor bir film kategorisi. Yönetmen aynı zamanda hem iğnelerken hem de uygulamaya çalıştığı türle aşırı dalga geçerse, parodi olarak anılma tuzağına düşer. Bu zor stilin piyano teli kadar ince dengesini muazzam bir biçimde yakalayan son film bence Simon Pegg, Nick Frost ve Edgar Wright ekibinin çektiği Sıkı Aynasızlar idi.

Ustura ile, yönetmen Robert Rodriguez ve yapımcı Quentin Tarantino'nun 70'li yıllarda büyürken onlara bir nevi ikinci ev görevi görmüş, ucuz B filmlerinin solmuş kopyalarının gösterildiği geto sinemalarında gösterilen yapımlara göndermede bulundukları Grindhouse projesi devam ediyor.

İlk olarak belirtmeliyim ki en azından benim için bu nostalji pornosu furyası, ironik olarak biraz eskimeye başladı. Ustura Dehşet Gezegeni ve Ölüm Geçirmez'in yolundan gidiyor ve bir kez daha, film stoğunun bile bile eskimiş ve çizikli gösterildiği, izlediğimiz görüntülerin bas bas üzerine basan bariz 70'ler müziğinin kullanıldığı (Ustura'nın seviştiği sahnelerde wah wah efektli porno müziğinin kullanılması mesela), abartı şiddet, çıplaklık ve seks dolu bir "Grindhouse deneyimi" yaşatıyor.

Eğer çeşitli imkansızlıklar ve bütçenin düşüklüğü yüzünden 70'lerde o dandik filmleri çekmek zorunda kalan yönetmenlerden biri olsaydım, ayakları altında onlarca milyon dolar ve sürüyle film yıldızı ile, bile bile "kalitesiz ürünler" yaratmaya uğraşan Rodriguez ve Tarantino hakkında ne düşünürdüm acaba?

Sonuçta eminim ki mesela Roger Corman'ın kucağına 50 milyon dolar atıp bir film çektirselerdi Corman'ın aynı oranda tatsız ve bayat bir yapım çıkaracağını sanmıyorum. Özet olarak demem şudur ki, bulmuşsun ağzında gümüş kaşığı, otur oturduğun yerde.

Ustura, Grindhouse'un başında gösterilen sahte bir fragman olarak işe yarıyordu. Çünkü iki buçuk dakikalık bir fragmanda Latin gangster rollerinin aranan oyuncusu Danny Trejo'nun bir Grindhouse filminde başrolü oynaması "fikri" komikti. Bu demek değil ki Trejo, bu tür bir film için baştan uzun olan 105 dakikalık bir yapımı tek başına sürükleyebilir. Trejo'nun markası olmuş sert surat ifadesi bir kaç dakikadan sonra hemen eskiyor ve her hangi bir karizmadan yoksun eski Latin çete üyesi oyuncunun seyirciye verebileceği pek bir şey kalmıyor.

Ayrıca filmin tonu ne kadar absürd olursa olsun, Michelle Rodriguez, Jessica Alba ve Lindsay Lohan gibi fıstıkların 64 yaşında, göbekli, krater suratlı bir adamı dayanılmaz bulmalarına bir an bile inanmak zor. Robert Rodriguez, onlarca film yönettikten sonra her yeni filmle teknik başarısını geliştirmek yerine kötüleştiren nadir bir anomali. Ustura'nın "palayı sağa sola salla, sonra bilgisayarla kan efekti ekleriz" tarzı tembel görsel stili o kadar amatör bir hava oluşturuyor ki, baştan çok abartıldığını düşündüğüm Desperado bunun yanında Yurttaş Kane gibi gözüküyor. Arkadaşlarla kafayı bulup, ele kamerayı alıp bir iki saat içinde doğaçlamasına bir şeyler çekseniz bile büyük ihtimalle Ustura'dan daha oturaklı ve profesyonel bir görsel stil yakalarsınız.