Son Durak: Kan Bağı eleştirileri

Senaryosunu da...

Jon Watts ile birlikte yazdıkları hikayeden uyarlayarak Guy Busick ile Lori Evans Taylor'ın kaleme aldıkları...

Ve yönetmen koltuğunda da...

Zach Lipovsky ile Adam B. Stein'ın oturmakta oldukları "Final Destination: Bloodlines"; Los Angeles Sinema Okulu standartları çerçevesinde değerlendirdiğimizde...

Korkunun, "Gore (Splatter)" alt kategorisindeki...

Gizemini de uzunca bir süre koruyan...

Bir korku gerilim olarak geliyor karşımıza...

***

Gelin isterseniz...

2000, 2003, 2006, 2009 ve 2011 tarihli ilk beşinin ticari başarısı üzerine çekilen...

"Final Destination" serisinin...

Yapımcılarının tahminlerini yanıltmak yerine...

Benzeri bir başarının, hem de ziyadesiyle yeniden tekrarlanıldığı...

Görselliği ile de göz boyayan...

Bu altıncı filmine de biraz daha yakından bakalım...

***

1968 yılında bir iki aylık hamile durumdaki Iris Campbell (Brec Bassinger)...

Kendisine bir hoş bir sürpriz yapıp...

Evlilik teklifinde de bulunmak isteyen erkek arkadaşı Paul Campbell (Max Lloyd-Jones) tarafından otomobiliyle...

Gözleri kapalı bir biçimde...

***

150 metre yükseklik ve 9 bin ton ağırlığındaki...

Çelik, güçlendirilmiş beton ve camdan yapılma...

"The Skyview" adlı bir kulenin açılış gecesine götürülür...

***

Varıldığında da önce...

Asansörle çıkılan, çatı kattaki restoran...

Sonra da...

Onun da üstündeki, teleskopla kenti gözetleme kısmına geçilir...

***

Ve...

Paul'ün Iris'e evlenme teklif edip...

Parmağına yüzüğü taktığı anda da...

Güvenlik görevlilerinin uyarılarına aldırmayan bir velet (Luke Alfred Bateman)...

Elindeki madeni (cent/penny) parayı...

Aşağıya fırlatıverdiğinde...

***

Söz konusu madeni para...

Rüzgarın da etkisiyle...

Yere düşmek yerine doğrudan isabet edeceği kulenin iç mekanizmasında...

Geri dönüşü mümkün olmayan...

Bir felaketle neticelenmesine yol açarken...

***

Paul ve Iris'de dahil...

Kulede bulunanların tamamı da...

Hayatlarını kaybederler...

***

Ki...

İşte bu...

Yani o kendini bilmez ve söz dinlemez veledin fırlattığı penny'nin sebep olduğu felaket...

Aradan yaklaşık elli yıl geçmiş olmasına rağmen...

Şimdi de, hemen her yerde...

İki aydır rüyalarına giren...

Iris'in torunu, üniversite öğrencisi Stefani Reyes'in (Kaitlyn Santa Juana)...

Adeta kabusuna dönüşmüştür...

***

O nedenle de...

Bütün bunlara bir son noktayı koymayı uman Stefani soluğu...

Yurttaki oda arkadaşının da önerisiyle...

Bir takım cevaplara ulaşabileceğini düşündüğü...

Howard (Alex Zahara) dayısının evinde alır...

***

Zira onunla...

Halen yaşamını sürdürmeye devam etmesine ilaveten...

Kafayı yediği gerekçesiyle...

Akrabalarından hiç kimsenin kendisiyle görüşmek istemediği...

Büyükanne Iris (Gabrielle Rose) hakkında konuşacak...

***

Olmadı doğrudan...

Kendisinin ziyaretine gidecektir...

***

Ancak...

Geleneksel üslubumuz gereği...

"Spoiler" vermek suretiyle, henüz seyretmemiş olanların ağızlarının tadını kaçırmak istemediğimiz için biz de kendi anlatımımızı...

Filmdeki tüm heyecanın start alacağı...

Burada noktalayacağız...

Dakika 30...

***

İzleyenin kanını, kıpır kıpır kıpırdatan filmin geride kalanında siz değerli sinemasever dostlarımızı; post prodüksiyondaki, yeşil perde ve görsel efekt destekli teknolojik sinema şovunun sürdürülmeye devam edildiği...

Sürpriz bir finali de bünyesinde barındıran, 90 dakikalık bir bölüm daha bekliyor olacak...

***

Emek verilerek ve benzeri bir örneğine rastlamanızın da asla mümkün olamayacağı; alışılmış "nesir" tarzının dışındaki, yüzyıllar içinde güzel Türkçemize yavaş yavaş sızarak eklemlenmiş Arapça, Farsça ve Avrupa kökenli sözcükler bütününe entelektüel taklaların attırıldığı...

"Irkçılık", "faşizm", "homofobi" ve doğruluğunun bilimsel olarak kanıtlanması imkansız bir metafizikten ibaret olan "inanç övücülük" yahut da "yericilik" içermediği için...

Ezberleri bozan "lirik" bir anlatım dili de benimsenmek yoluyla...

25 - 30 kelimelik Türkçe bilgi haznesinin ötesine geçilerek yazılmış, bir başka "özgün" yorumda yeniden buluşmak dileğiyle...

Keyifli seyirler,

Son Durak serisinin altıncı filmi olan Son Durak: Kan Bağı, Amerikan korku sinemasının tüm unsurlarını iliklerimize kadar hissettiren bir yapım olmuş.

Film boyunca korku ve gizem hissi hâkimdi. Senaryo oldukça iyi yazılmış, görsel efektler başarılı şekilde kullanılmış ve plastik makyajlar tam dozundaydı. Bu tarz filmlerde senaryo çok önemli bir yer tutar. Tekrarlayan diyalogların olmaması ve olaydan kopmadan ilerlemesi, filmin akıcılığını artırmış. Giriş, gelişme ve sonuç açısından baktığımızda, kurgu gayet sağlamdı. Hiç sıkılmadan izledim.

Görsel efektlere ayrı bir parantez açmak lazım. Gerçekten harikaydı. Arkadaş grubumla birlikte izledik ve çıkışta hepimiz aynı fikirdeydik: Efektler muazzamdı. Ekip büyük işler başarmış. Özellikle bazı sahnelerde ciddi bir emek olduğu çok net hissediliyordu.

Tabii oyunculukları da unutmamak gerek. Bence oyunculuklar da oldukça iyiydi. Duygular seyirciye net bir şekilde geçti.

Patlama ve aksiyon sahneleri ise o kadar iyi tasarlanmış ki, yalnızca bu yönüyle bile film yüksek puanları hak ediyor. Gerçekten korkunun aksiyonla buluştuğu an bu filmde yaşanıyor olabilir.

Amerikan korku severlere kesinlikle tavsiye ederim.

Görüntü kalitesi gittiğim salondan mı filmden mi bilmiyorum ama çok kötüydü bunun yanında görüntü kalitesinin iyi olmasını da istemeyebilirsiniz izlenmesi zor her zamanki son durak sahneleri vardı oyuncuklar gayet iyi ancak alışılagelmiş tarz devam etmiş daha önceki serileri izlediyseniz sıkılabilirsiniz.

Film, gerilim, şok etkisi ve “ölümün kaçınılmazlığı” temalarını hâlâ canlı tutuyor. Özellikle “ölüm tasarımı” sahneleri, akılda kalıcı ve izleyici üzerinde baskı kuran türden. Ancak her sahne yükselişte değil; inişler de var.

Öte yandan, teknik düzeyde — kurgu, efektler, set kullanımı — genel beklentiyi karşılayan, kimi zaman aşan bir performans sergilenmiş.

14 yıl aradan sonra bu filmin devamını görmek çok güzel oldu. Uzun zamandır görmediğimiz vahşeti aile temasıyla birlikte görebiliyoruz. Seriyi sevenler için tatmin edici bir film.

Bu kadar zaman sonra devam filmi çıkarmaları beni çok mutlu etti. Bu film serisini seven herkes mutlaka beğenecektir.

Ben 4dx formatında izledim çok güzel ayrıntılı ayarlanmış tanıtıldığı gibi filmde gayet kaliteliydi, son durak serilerinden en iyilerine girer.

[Görüntüye kötü diyen arkadaşlar gittiğiniz salonun kötü olması filme vereceğiniz puanı etkilememeli]

Geçmiş filmleri izlemiş olanlar için seri takibi adına izlemesi üzmeyen bir yapım. Ancak, tüm seriyi izlemiş biri olarak, bu filmi de izleme seyrine katsam bile, aklımda hala ikinci filmin esamesi okunuyor o da ayrı konu. Bu filmde diğer filmler gibi rutin başlangıcından ödün vermiyor, ancak ölüme giden yoldan ziyade ölüm anının vahşetini ön plana çıkarıyor. Slasher tarzı bu vahşet, bu filmlerin ana omurgasını oluşturan ''ölüme giden yolun'' da sihrini bozuyor maalesef. Birde başrol oyuncunun uyumsuzluğundan mıdır nedir bilemedim, film bir türlü kendini ciddiye aldırmıyor. Başlangıca dem vurması, geçmiş filmlere atıf yapması da maalesef zayıf kalıyor. Hele o absürt korunaklı ev teması seviyeyi iyice düşürüyor. Görsel tarafı iyi olsa da maalesef benim için gayri ciddi bir seyirdi. Ancak seriyi de dibe vurmaz kanımca.

Sinema tarihine damga vuran, şahsına münhasır bir seriye yakışır bir final. Büyük ihtimalle seriye bu film ile veda ettik çünkü tüm sırlar çözüldü, taşlar yerine oturdu. Ölüm tasarımında yıllar önce açılan çatlaklar kapandı ve onarıldı. Ölüm yapboz parçaları misali her şeyi birleştirdi. Sanki hiç bunlar yaşanmamış gibi her şey en temel haline döndü.
İlk filmde Uçuş 180 seferinde 180 sayısı nasıl sembolik olarak kullanıldıysa burada da madeni para sembolik olarak kullanılmış. Oyunculuklar, efektler, ölüm şekilleri harikaydı. Özellikle MR sahnesi müthişti. Gerilim unsurları ile beraber kara mizah kullanımı filmi daha üst boyuta taşımış. Richard Harmon filme o kadar yakışmış ki film boyunca ona odaklandım diyebilirim. Ayrıca 2. filmle alakalı bir kısmın geçmesi de oldukça aydınlatıcı olmuş. Son kısımda ise Dr. Reddick adıyla bir karakter ile filmin yaratıcısı Jeffrey Reddick'e bir selam gönderilmiş.
Ama tabii ki bu filmi benim gözümde serinin en iyisi yapan Tony Todd oldu. Serideki adıyla William John Bludworth'ün serideki gizemi, kim olduğu, bu kadar bilgiyi nereden bildiği ortaya çıktı. İnsanı asıl duygulandıran kısmı ise Final Destination'ı bu kadar ünlü yapan bu karakterin bize son vedası oldu. Kendisi mide kanseri ile mücadele ediyordu ve film vizyona girmeden önce vefat etti. Film Tony Todd'un anısına ithaf edildi.
Kendisi seriye, hayata ve bizlere veda ederken filmde şu cümleleri kullandı: "Kalan vaktimin keyfini çıkarmak istiyorum. Size de aynısını yapmanızı tavsiye ederim. Hayat değerlidir. Her saniyenin tadını çıkarın. Zamanını asla bilemezsiniz."
Özellikle film serisine benim gibi aşinaysanız Tony Todd'un vefatından çok etkileneceğinize eminim. Bu seri ve vefat bana hayatın hiçbir zaman düz bir çizgide ilerlemediğini, hiçbir şeyin aynen kalmadığını, tek gerçeğin hepimizi bir yerde bekleyen ölüm olduğunu hatırlattı.
Not:Filmdeki bazı noktaları anlayabilmek ve daha çok keyif alabilmek adına bu filmi izlemeden önce serideki diğer filmleri izlemenizi tavsiye ederim.

Serinin uzun bir aradan sonra geri dönüşü, beklentilerimi fazlasıyla karşıladı. Final Destination: Bloodlines, ölümün kaçınılmazlığını ve insan doğasının kırılganlığını bir kez daha gözler önüne seriyor. Film, serinin klasik öğelerini modern bir dokunuşla harmanlayarak, hem eski hem de yeni izleyiciler için unutulmaz bir deneyim sunuyor.

Kaitlyn Santa Juana, Stefani karakterinde güçlü bir performans sergiliyor. Ailesinin ölümüne tanıklık eden bir gencin korku ve çaresizliğini başarılı bir şekilde yansıtıyor. Richard Harmon, Owen Patrick Joyner ve Anna Lore gibi oyuncular da yan karakterlerdeki rollerini etkileyici bir şekilde yerine getiriyor.

Zach Lipovsky ve Adam Stein'in yönetmenliğinde, film, gerilim ve korku unsurlarını ustaca harmanlıyor. Sinematografi, atmosferin yoğunluğunu artırarak izleyiciyi hikâyenin içine çekiyor. Özellikle ölüm sahnelerindeki detaylar, serinin önceki filmlerine saygı duruşunda bulunuyor.

Final Destination: Bloodlines, serinin ruhunu koruyarak, yeni bir soluk getiriyor. Ölümün kaçınılmazlığına dair derin bir bakış sunarken, izleyiciyi sürekli bir gerilim içinde tutuyor. Eğer siz de gerilim ve korku türlerini seviyorsanız, bu filmi kaçırmamanızı öneririm.

Puanım:

Arkadaşlar film güzeldi ama görüntü karanlık düşmüştü net değildi daha iyi yapmaları gerekirdi yinede başarili

İzlediğim en kötü son durak serisiydi... ne bir kurtulma ne bir sürpriz son ne de şaşırtıcı bir olay vardı... spoiler:
büyük annelerinin odadan çıkıp bile bile bütün ailesini ölmesini sağlaması bile çok saçmaydı... ki bence orada ölmek disarda ölmekten çok çok daha kolay bir durumdu guya orada 50 yıl geçirmiş... şu filmleri para kazanmak için uzatmaktan vazgeçin artık...

Son durak serilerinin en güzeli bence. Konu ve senaryo olarak.