The Lobster

Yunanistan’ın bağrından kopup gelen Yorgos Lanthimos’u İstanbul Film Festivali aracılığıyla tanıdığımızda, ‘yabancı dilde en iyi film’ dalında Oscar adayı da olan çalışması “Köpek Dişi”nin (Kynodontas) yarattığı etkiyi demlendiriyorduk. Michael Haneke’nin ‘mizahlı’ versiyonu diye de değerlendirilebilecek bir soğukkanlılığı vardı yönetmenin. Haneke’nin ‘kötü’süyle onun ‘kötü’sü arasındaki tek fark mizah değildi tabii ki; Lanthimos’un daha ‘gösterişçi’ bir yaklaşımı vardı ve bundan nemalanmayı da ihmal etmiyordu. Haneke’yle karşılaştırılmak için daha uzunca bir yol alması gerekiyordu anlayacağınız.Lanthimos’u Anglosakson sulara çeken son filmi “The Lobster”ı (ya da “Istakoz”) seyrettiğimizdeyse, Haneke’ye yaklaşmaktan ziyade uzaklaştığını gördük. Yönetmen, belli ki ‘kötülük’ü Haneke gibi dar alanlara sıkıştırmak istemiyor, daha geniş açılı bir perspektif yaratmaya çalışıyordu. Bir sonraki