Galveston eleştirileri

Senaryosu Jim Hammett tarafından Nic Pizzolatto’nın aynı isimli romanından (2010) uyarlanarak yazılan “Galveston”, artık hep nedense “Inglourious Basterds” (2009) ın sinema işletmecisi Shosanna rolüyle hatırladığımız ve son olarak da başrollerini Oscar Isaac ve Ben Kingsley ile paylaştığı “Operation Finale” (2018) de izlediğimiz Mélanie Laurent’nin yönetmen koltuğunda oturduğu dördüncü uzun metrajlı sinema filmi…

Prömiyeri, 10 Mart 2018 tarihinde South by Southwest (SXSW) de yapılan ve 19 Ekim 2018’de vizyona giren filmin, 6.1/10 (713 oy) ve 3.6/5 (97 oy) olan IMDB ve Rotten Tomatoes izleyici puanı ortalamalarıyla 6.3/10 (30 yorum) ve 57/100 (15 yorum) olan Rotten Tomatoes ve Metacritic yorum ortalamaları, katılımcı sayısı son derece düşük olduğu için film hakkında doğru ve yeterli bilgi vermekten oldukça uzak…

Bu nedenle, son derece düşük bir bütçeyle çekildiği her halinden belli olan bu filmi, her zamanki gibi önceliği yine oyuncu kadrosuna vermek suretiyle mercek altına alarak bizzat kendimiz incelemeye ve ardından da puanlamaya çalışalım…

Oyuncu kadrosu denilince de, elbette ki filmin tartışmasız tek yıldızı Ben Foster olmuş…

Çok kısa süre önce baş rollerini Peter Dinklage ile paylaştığı “I Think We're Alone Now” (2018) da izlediğimiz Elle Fanning, bu filmin çekimleri esnasında tesadüfen oradan geçiyormuş da, birilerince zorla kameranın önüne ittirildiği için filme mecburen dâhil olmuş biri gibi oldukça “yavan” bir performans sergilemiş…

2 Golden Globes ve 3 Primetime Emmy ödüllü Beau Bridges ise elbette çok deneyimli bir isim ve Roy’un (Ben Foster) patronu Stan karakteriyle birkaç sahne ile de olsa filme renk katmış… Ama hepsi bu kadar…

İşin teknik kısmına gelince… Bir iki kavga / arbede sahnesi dışında ağırlıklı olarak açık ve kapalı mekânlardaki diyaloglar biçiminde geçen filmde, özel çaba ve tekrar çekim gerektiren çok zorlu sahneler olmadığı için teknik kadronun da oldukça rahat ve keyifli bir film seti çalışması yaşadığını düşünüyoruz…

Ancak, yediği dayak sonrasında suratı şekil değiştiren Roy’a (Ben Foster) yapılan makyaj için makyaj ekibini ve özellikle de protez makyaj dâhisi 2 Primetime Emmy ödüllü Jamie Kelman’ı mutlaka kutlamak gerek…

Filmin konusuna ve kurgusuna da şöyle kısaca bir bakacak olursak…

Artık romanın yapısından mıdır yoksa Jim Hammett’ın bu romandan uyarlayarak yazdığı senaryodan mıdır bilinmez ama ilk bir saatlik bölümde film, çamura saplanmış araç gibi patinaj yapıyor… İşin kötüsü, gaza asıldıkça daha da batıyor... Zira 10 - 15 dakika içinde anlatılabilecek bir hikâye, kurgusu da her hangi bir ekstra zekâ parıltısı içermediği için boşu boşuna uzatılarak sıkıcı bir 60 dakikaya dönüşüyor… Evet, son 30 dakikada bayağı bir kıpırdanma var, fakat geçmiş ola… Seyirci salonu boşalttı bile… Zaten boşaltmasaydı da, hiç kimse, Mélanie Laurent’nin yeni bir şey de söylemeyen böyle bir hikâye ile neden uzun metrajlı bir sinema filmi çekme ihtiyacı duyduğunu anlayamayacaktı…

Sonuç olarak, 20 - 25 dakikalık kısa bir film olarak projelendirilerek çekilebilecekken hiçbir mesaj da içermediği halde anlamsız bir şekilde 91 dakikaya uzatılan bu film için puanımız 2 önerimiz ise, ne yazık ki “geçiniz” şeklinde olacak…

Son bir not:
Tüm hakları bize ait olan bu yorumun orijinali; bir başka mecrada tarafımızca, 22 Ekim 2018 günü saat 00.23’de yazılarak paylaşılmıştır...

dikkat bozuklugu olan biri olarak filmi tam olarak anlayamadim film kisa ve her sey bi anda yasanip bitiyor olaylari bagdastiramadim