Dunkirk eleştirileri

Durun bir saniye, derin bir nefes almama izin verin... Filmi dün soluksuz izlemiş olmama rağmen hala etkisindeyim de... Christopher Nolan'ın onuncu uzun metrajlı filmi olan Dunkirk, II. Dünya Savaşı sırasında gerçekleşen sıra dışı Dunkirk tahliyesini anlatıyor ve 400.000 askerin düşmanlar yüzünden Dunkirk sahilinde kapana kısılmalarını ve evlerine ulaşmak için verdiği mücadeleye odaklanıyor. Ve Nolan da bu hikayeyi 3 farklı perspektiften anlatıyor; karada bulunan askerler, Dunkirk'e yardım için giden denizciler ve havadan savaşan pilotlar.

Nolan, her yeni filmi ile bambaşka türlere değinip ustaca bir sonuç çıkarmayı başaran nadir yönetmenlerden. Bir düşünsenize, süper kahraman filmlerini Kara Şövalye Üçlemesi ile daha eşsiz bir tona, Inception ve Memento gibi filmler ile tamamen özgün işlere, Yıldızlararası ile bilimkurgu alanında daha önceden hiç yapılmamış şeylere ve hatta Insomnia ile harika bir detektiflik hikayesine kalkıştı ve hepsinin de sonucu başarılı oldu. Fakat Dunkirk, Nolan'ın en zorlu işi. Çünkü Nolan'ın önceki filmlerinin türleri hep yeni fikirlere açıktı ve yapılacak şeylerin limiti neredeyse sınırsızdı. Ama Dunkirk ise bir savaş filmi. Ve onlardan tonlarca var. Saving Private Ryan, Hacksaw Ridge, Apocalypse Now... Siz sayın. Eğer Nolan tamamen özgün bir film yapmaya çalışıyorsa, savaş filmleriyle ilgili anlatılabilecek yeni bir şey ne kaldı ki?

Şu ana kadar çekilmiş bütün savaş filmleri, daha çok bu durumun içinde bulunan bir karaktere odaklanıp seyirciye; "Umarım o karaktere bir şey olmaz" dedirtmeye çalışıyordu. Bunun en yeni ve güçlü örneğini Hacksaw Ridge'de izlemiştik. Dunkirk ise daha önceden hiç yapılmamış bir şeyi yapıyor ve karakterlerinden ziyade savaşın kendisine odaklanmaya çalışıyor. Bazılarınız için bu bir sorun olabilir.

Şahsen, benim de filmle ilgili tek sorunum bu aslında; karakterleri pek fazla umursamamanız. Bazen film olaylara birkaç karakterin bakış açısından yaklaşmaya çalışıyor ve siz de tam olarak onlarla bir bağlantı kuramadığınız için aranızda bir soğukluk oluşuyor. Fakat bu sorun, Dunkirk için aynı zamanda bir artı. Karakterler hakkında pek bir şey bilmemek, filmin ilerleyişini hiç etkilemiyor bile. Çünkü eğer filmde karakterler hakkında illaki bir şeyler bilmek isteseydik, büyük ihtimalle ortaya böyle saçma bir diyalog çıkardı:
"-Merhaba! Benim adım John, senin adın ne?
-Benim de Henry. Nasıl gidiyor?
-Ne yapalım işte, her yerde bombalar patlıyor. Ben de muhabbet açmak istedim.
-Aynen ya, memleketin neresi?
-Ailecek İngiltere'de oturuyoruz. 2 çocuğum var ama bölgedeki bütün düşmanlar her evi yıktığı için evsizler. Eşim de hemşire olarak çalışıyor.
-Çok üzüldüm, umarım bir çaresini bulursun. Ben de bu sırada bize saldırmaya çalışan uçaklara ateş edeceğim."

Karakterler ile ilgili sıkıntınızı anlayabiliyorum (dediğim gibi, benim filmle ilgili tek ufak sorunum bundan kaynaklanıyor). Ama Nolan'ın görüşünü de çok iyi anlıyorum. Dunkirk, bildiğiniz savaş filmleri gibi ilerlemiyor. Filmin başında bir karakter ile tanışıp onun yolculuğuna dahil olmuyorsunuz. Hatta tam tersi, bir karakterden ziyade siz kendiniz bu durumun içindeymişsiniz gibi hissediyorsunuz. Çünkü filmin ne bir girişi ne de belli bir finali var, savaş ile başlayıp savaş ile bitiyor film. Ve Dunkirk başlar başlamaz, olayın içine "şıp" giriyorsunuz ve bitene kadar da çıkamıyorsunuz. Bu yüzden Nolan, bu filmde resmen kendisini aşmış.

Dunkirk hakkında en çok sevdiğim şey, ne kadar gerçekçi hissettiriyor oluşu. Daha önceden hiç bu kadar gerçeğe yakın bir savaş filmi izlememiştim. Nolan, bu filmi olayın yaşandığı gerçek mekanda çekmiş ve bu sırada da gerçek gemiler ve uçaklar kullanmış. Ve buradan çıkan sonuç beni gerçekten etkiledi. Üstelik bu konuda filmin süresinin ve yaş sınırının da büyük bir etkisi var.

Dunkirk filmini izlemeden önce çoğu kişinin, filmin 108 dakikalık kısa süresiyle ve aldığı 13+ yaş sınırıyla ilgili bir sorunu vardı. Çünkü genelde epik savaş filmleri ve Nolan'ın filmlerinin süresi hep 2 saatten daha fazla olur. Ve savaş filmlerinin hep kanlı olması gerekir.

Dunkirk, bu klişelere başvurmadan sizi etkilemeyi başaran bir yapım. Önce süreyi ele alalım. Şahsen, Dunkirk için bundan daha uygun bir süre seçilemezdi. Çünkü eğer daha uzun olsaydı bayıcı, daha kısa olsaydı da istenilen duygusal havayı veremezdi. Bu konuda verebileceğim en iyi örnek, Michael Bay'in Pearl Harbor filmi. Bu film tam 181 dakika uzunluğundaydı ve özellikle de ilk yarısı umursamadığınız klişe karakter hakkındaydı. Eğer Pearl Harbor'dan ilk 80 dakika çıkıp film direk savaş sahnesi ile başlasaydı, sonuç çok daha etkileyici olurdu. Dunkirk de aynen bunu yapıyor işte. 108 dakika boyunca soluksuz bir şekilde ilerleyen ve Saving Private Ryan'ın nefes kesici açılış sahnesinin arka arkaya oynatılmış versiyonu gibi hissettiren bir sonuç çıkıyor ortaya.

Ve yaş sınırına gelecek olursak... Savaş filmleri, savaşın korkutucu ortamını hep kanlı cesetlerle ve yoğun şiddet sahneleri ile yaratmaya çalışıyor. Dunkirk ise buna ihtiyaç duymadan savaşın korkutucu havasını yansıtıyor, psikolojik bir şekilde. Filmi izlediğiniz sırada kendinizi bu olayın içindeymişsiniz gibi hissettiğiniz için ana karakterlerin ne olduğunu bilememe duygusunu ve ölümle burun buruna gelme hissini onlarla birlikte yaşıyorsunuz. Üstelik filmde uçakların patlama şeklinden saldırı sahnelerine kadar her şey çok gerçekçi ilerlediği için sonuç gerçekten de korkutucu bir hale geliyor.

Bunun dışında film buna pek odaklanmasa bile performanslar oldukça başarılıydı. Benim için filmde en çok ön plana çıkan kişi, Mark Rylance'dı. Ayrıca Cillian Murphy, Kenneth Branagh, Tom Hardy'nin göz bebekleri (adama sürekli maske giyen roller denk gelmesi gerçekten de ilginç) ve şaşırtıcı derecede Harry Styles, gerçekten de güçlü performanslar sergilemişler.

Ama Hans Zimmer'dan da bahsetmemek olmaz. Nasıl oluyor bilmiyorum ama ne zaman Zimmer ile Nolan bir araya gelse, ortaya akıl almaz bir iş çıkıyor. Dunkirk de yoğun bir şekilde müzikten güç alan bir film ve Zimmer her zamanki gibi döktürmüş. Filmi izlerken Zimmer'ın müziği kalbinizin daha hızlı atmasına sebep oluyor. Özellikle de son 40 dakikada iyice heyecanlandığımı belirtmeliyim.

Bu arada gerçekten değinmek istediğim önemli bir konu var ve eleştirinin bu kısmında biraz spoilera değineceğim. Hayır, kimin ölüp kimin yaşadığından veya yaşanan epik bir sahneden bahsetmeyeceğim. Bahsedeceğim şey, filmi izlerken Nolan'ın zaman dilimine eklemiş olduğu ve çoğunuzun gözünüzden kaçacağı bir şey. Bu ufak detay, Nolan'ın filme koyduğu detayları gösteren şeylerden birisi. Her neyse, gelecek paragraf Dunkirk için ufak spoiler içeriyor.

spoiler: Filmin özetinde Dunkirk'ün 3 farklı perspektiften hikayesini anlattığını söylemiştim: Karadaki askerler, yardıma koşan denizdeki denizciler ve havadaki pilotlar. Bu konuda en çok ilgimi çeken şey, filmin başında sırasıyla 1 hafta, 1 gün ve 1 saat olarak zamanları sıralaması. Fakat bu film, düzgün bir zaman sıralamasında ilerlemiyor. Karada olan olaylar 1 hafta içerisinde gerçekleşirken denizde yaşananlar, karadan 1 gün ve uçakta yaşananlar ise bundan da 1 saat sonra gerçekleşiyor. Size 2 örnek vereyim: Cillian Murphy'nin karakteri Mark Rylance'ın teknesine bindikten sonra; "Dunkirk'e geri dönmem, oraya gidersek ölürüz" diyor ve film birden bire gündüzden gece vaktine geçiyor. Askerlerin sığındığı geminin batışından sonra ana karakterin bir tekneye binmeye çalışmasını ama birisinin onu engellediğini görüyoruz. Ve o kişi de, Cillian Murphy'nin ta kendisi. Bu arada 1 gün mü yoksa 1 hafta mı zaman farkı var tam çözemedim ama Nolan, kesinlikle filmin aralarına böyle ufak şeyler serpiştirmiş, bundan %100 eminim. Ayrıca bir diğer sahnede de Tom Hardy'nin karakteri, uçtuğu sırada birkaç askerin batan bir gemiden yüzerek ayrıldığını görüyor. Ve o gemi de, karadaki askerlerin bulduğu ve yabancıların üzerinde atış pratiği yaparak batırdığı geminin aynısı. Gerçekten de başarılı bir detay. Dunkirk'ün sıradışı bir savaş filmi olması yetmiyormuş gibi bir de böyle detaylar da var filmin içinde. Bu da Nolan'ın koyduğu emeği daha çok takdir etmemi sağladı.


Kısacası Dunkirk, bildiğiniz savaş filmlerinden birisi değil. Karakterlerden ziyade bu yaşanan olayın kendisine odaklanarak sizi de olayın içindeymiş gibi hissettiriyor ve askerlerin yaşadığı psikolojik etkiyi size de yansıtıyor. Dunkirk, olabilecek en gerçekçi savaş ortamını yaratmayı başarmış. Ve sevseniz de, sevmeseniz de, sinemada yaşayacağınız nadir ve eşsiz deneyimlerden birisi. Mükemmel müzikleri, oyunculukları, prodüksiyon dizaynı ve son derecede heyecanlı sahneleri ile görülebilecek en büyük ekranda görülmeyi hak ediyor. Nolan'ın en iyi filmi değil belki ama kesinlikle onun en takdir edilesi işi. Bu yılın en iyi filmlerinden birisi. İyi seyirler.

Not: Eğer merak ediyorsanız, Nolan filmleri için sıralamam şöyle (ama bütün filmlerine yeniden göz atmaya başladığım için listenin zaman içinde değişme ihtimali çok yüksek):

1- Interstellar / Yıldızlararası
2- The Dark Knight / Kara Şövalye
3- Inception / Başlangıç
4- The Prestige / Prestij
5- The Dark Knight Rises / Kara Şövalye Yükseliyor
6- Dunkirk
7- Batman Begins / Batman Başlıyor
8- Memento / Akıl Defteri
9- Insomnia / Uykusuz
10- Following / Takip

FİLMİN İYİ YANLARI:

+ Nolan'ın kusursuz yönetmenliği.

+ Olabilecek en gerçekçi savaş ortamının yansıtılmış olması.

+ Bir anlığına bile düşmeyen tempo.

+ Hans Zimmer, sinematografi ve oyunculuklar.

+ Hikayesinin altında yatan, fark edilmeyecek detaylar.

FİLMİN KÖTÜ YANLARI:

- Karakterleri pek fazla umursamamanız.

TOPLAM PUAN: 9.2/10

gerçek bir olaya dayanan Nolan farkıyla beyazperdeye düşen çok iyi bir yapım kesinlikle izlenmeli 8/10

Açıkçası beklediğimin altında olan bir filmdi. Nolan efsane bir yönetmen ama Inception ve Interstellardan sonra Dunkirk beni pek tatmin etmedi diyebilirim. Daha iyisini beklerdim. Tabi kötü bir film demiyorum baya emek harcamış Nolan abimiz. Emeğini karşılığını vermek için gittim . Etkileyici sahnelerle doluydu ama dedigim gibi daha iyi olabilirdi . 7/ 10 puanim.

Nolan olduğu için daha fazlasını bekliyordum ama sınırlı bir film olmuş ayrıca gerilim diye müziğin hiç durmadan çalmasi baydı. Abartılacak ama abartıligi kadar yok gerilim yok ama gerilim müzikali olur spoiler: 3 gemi 3 uçak arasında geçen film askerler o gemiden iniyor o batıyor diğerine biniyor o batıyor. Oyunculuk olarak ortada olağanüstü performans görmedim. Şile agva da çek çekilir öyle bi yer durkıng dramla gerilim olarak bana hiç biri geçmedi tren sahnelerinde kafam rahatladı gerilim müziği durdugu için

Filmi 1yıldır bekliyordum açıkçası bu kadar iyi olacağını düşünmemiştim.
Bilirsiniz Nolan genel olarak bilimkurgu, aksiyon türü ile ilgilenir ve bende buna dayanarak ortalama 8/10 luk bir film olacağını, en iyi savaş filmleri listesinde ilk 5 e giremeyeceğini düşünüyordum lakin, beni utanç içinde bırakarak izlediğim en iyi savaş filmi oldu.

Müzikler, silah sesleri, dalga sesleri,ayak sesleri bunlar mükemmel bir uyum içinde ve sadece filme odaklanmanızı sağlamıyor sizi filmin içine sürüklüyor.
Müzikler o kadar iyi seçilmiş ve kullanılmış ki spoiler: askerlerin kurşunlardan korunmak için eğildikleri sahnede kendimi o ortamdaymışım gibi koltuğun içide eğilir halde buldum
.
Savaşı tüm gerçekliği ile gösterilmiş ve bu yapılırken objektif davranış.

Harry S. adlı 1d grubundan tanıdığımız sanatçının bu filmde olacağını öğrendiğim beri şüphe içerisindeydim pek filmlerle tanıdığımız bir insan değildi sonuçta, lakin gayet iyi rol yaptı ben ve çoğu kişiye ön yargılarını unuturdu.

spoiler: Doğru yapılmadığında klişe gözüken film sonu konuşması, mesajı, halk ve asker arasında olması gereken ilişkiyi birlikteliği mükemmel bir şekilde yansıtıyor.


Bu arada, bunu söylemenin benim haddim olduğunu sanmıyorum ama Imbd'nin tepelerinde olması gereken bir film, ki ileride zaten olacağını düşünüyorum.

Müthiş bi film.Eğer Oscar ödüllerini ben verseydim en iyi film ödülünü bu filme verirdim.Gerçekten bazen kelimeler yetmiyor ki bunu da bu filmde anladım.Nolan'a helal olsun.

çok kötü,berbat gitmeyin.Başrol oyuncusu yok ,konusu yok, paranıza yazık kesinlikle tavsiye edilmez.

2. Dünya Savaşı sırasındaki en büyük geri çekilme harekatını konu alan filmin yönetmeni şüphesiz sinemanın yıldız yönetmenlerinden Nolan'ın elinden çıkınca insan daha bir istekle sinemaya gidiyor. Nolan sadece yönetmemiş aynı zamanda senaryoyu da yazmış. Ancak üzülerek söylemeliyim ki sorunu oldukça bol bir film çıkarmış. Konu sıkıntısı o kadar bariz anlaşılıyor ki yönetmen koltuğunda oturan Nolan, savaştan ziyade karakterlerin psikolojik derinliklerine inerek, geniş planlarla kara, deniz ve hava sahnelerinde sanatsal hareketler koyarak, tek bir alman askeri dahi göstermeden filmi tamamlayarak sadece görsel ve işitsel anlamda seyirciyi memnun etmeye çalışıyor. Diyalog oldukça az ancak gerçek bir hikayeden alındığı da malum olunca senaryo anlamında çok da kızamıyor insan. Sonuçta tahliye gerçekleşmiş dolayısıyla büyük bir katliam olmadığı gibi her iki taraf için de kesin bir zafer elde edilememiş. Bu nedenle konu oldukça dar çerçevede ele alınabilirdi. Ancak Nolan, senaryoda tahliyenin gerçekleşmesine izin veren Alman ordularını sorgulamak ya da müttefiklerin çaresizliğinin sebebini sorgulamak yerine üç farklı kurgu ile (kara, deniz ve hava kuvvetleri) paralel bir şekilde savaşın acımasızlığını ve hüznünü hikayeler ile aktarma yoluna gidiyor. Bu hikayeler oldukça insansı, doğal ve son derece gerçekçi bir dil ile anlatılıyor. Savaş kutsanmıyor ancak savaş karşıtlığı da yapılmıyor. Nolan'ın tek derdi maalesef savaş esnasında yaşananları tüm çıplaklığıyla anlatma düşüncesi. Bu arada tahliye esnasındaki 400 bin müttefik asker -ölenleri düşünce 300 bin civarında- o kadar az gösterilmiş ki sanki birkaç tümenden ibaretmiş gibi izliyoruz. Bu arada kostümler ve ışık kullanımına şapka çıkartıyorum. Gerçekten olanca doğallığıyla sanatsal bir işe imza atılmış bu konuda başarılı. Bilhassa bahriyelilerin kıyafetleri çok ilgimi çekti zira o dönemki kıyafetlerin neredeyse aynısı bugün Deniz Kuvvetlerinde mevcut. Askerliğini yapanlar iyi bilir bunu ayrıca askeri terimlerde bolca kullanılmış. Film, istihkamın savaş esnasındaki kilit rolü ve önemine, pilotların yeteneklerine, sıradan bir rütbesiz askerin günlerce yaşadığı stresin vurucu etkisine de parmak basıyor. Gelelim kurguya. 3 farklı anlatım gayet sıradışı bir tercih aslında. Herkes klasik bir amerikan kurgusu beklerken karşılarında Nolan olunca haliyle kurgu da farklı bir metod üzerine oturtulmuş. Kötü mü olmuş? Hayır ancak gerekli miydi diye soracak olursak bence gereksiz. Bu kadar sığ bir konu için fazla detaylı bir tercih. Yine de Nolan bu filmde hem teknik dallarda hem de ses kurgusunda Oscar adaylığını garantiledi. Sinematografide kuşkusuz çok başarılı bir adam ama senaryo ve oyunculuk olmazsa o film ne yazık ki "başyapıt" olamıyor. Nolan bu filminde sonlara doğru İngiliz güzellemesi de yapabildi. Bu da İngilizlerin yaşadığı hezimetin gerçekliği dururken objektif değil tam tersine romantik bir tercih olmuş. Aynı şeyi Interstellar filminde yaptı. Gereksiz bir amerikan propagandasını gözümüze soktu. Beyzbol sahneleri, amerikan bayrağının gözümüze kadar sokulması, dünyayı kurtaran yine tek bir amerikalı! falan filan. Savaş karşıtlığına hiç girmemiş bile. Nolan'ın son filmlerine bakarsak bir yandan bağımsız sinemaya kucak açıp, sanatsal takılıp diğer yandan ticari sinemanın ve dolayısıyla Hollywood'un dehlizlerinde boğulmayı tercih ettiği net olarak görülebilir. Bu türün meraklılarına gerek oyuncu performans kalitesi gerekse de sinemasal kalitesi ortada olan ve savaş karşıtlığıyla ön plana çıkan The Thin Red Line'ı da şiddetle öneririm. Hans Zimmer'a değinmeden geçemem. Muazzamdı yine müzikleri enfes bir uyum sağlamış. Seçtiği konu ve yönetmenin tercihleri gereği senaryo başarılı değildi, ancak sinematografi ve ses kurgusu için izlenmeye değer. 7/10

Şaçma sapan tek aklımda kalan iğreç gerilim müziği iyyyyyyyyttyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyy

Dunkirk hangi yönetmenin filmi desem çoğu kişi farklı kişiler söyler ama Christopher Nolan demek bir kişinin bile aklına gelmez herhalde. Eski filmlerinde karmaşık, beyin yakan ve zamanla ilgili senaryolar yapan Nolan bu sefer sıradan bir 2. Dünya savaşı filmi senaryosu ve kurgusuyla karşımıza çıkmış. Yapım sinematografi anlamında çok başarılı olsa da Nolan ın seviyesine yakışmayan bir film olmuş. Çünkü kesinlikle çok daha iyi 2. Dünya savaşı filmleri izledim. Yani Dunkirk izlemesenizde bir şey kaybetmezsiniz. Nokta

Kusursuz müzik kullanımı ve görüntü yönetiminin eşlik ettiği hiç düşmeyen gerilimi ilk saniyeden son saniyeye kadar seyirciyi koltuklara çiviliyor. Bu meşhur tarihi olay ancak bu kadar gerçekçi ve çarpıcı ele alınabilirdi. Yalnızca görselliğe önem veren bir savaş filmi değil, aynı zamanda askerlerin psikolojisine de eğilen ve Dunkirk sahilinden o bir türlü çıkamama hissini sizlere bile iliklerinize kadar duyumsatacak bir dram aynı zamanda. Nolan'dan beklendiği üzere. Oyuncu kadrosu, zaten alışık olduğumuz tecrübelilerin dışında, beklediğimin üzerinde başarılı performanslar sergilemiş. Bu konuda da yönetmenin dokunuşu muhakkak önemli. Görülmesi gereken bir yapım.

Gerek filmin atmosferi, gerekte çkilen kalite güzel olsada filmi beğenmedim

Nolan'ın bu filmini çok sevdiğimi söyleyemem, ama takdir ettiğim bir çok özelliği var. Yönetmenin savaş filmlerinden beklenen klişeleri tercih etmeyip suni bir atmosfer yaratmak yerine gerçekçi bir tarzda hikayesini anlatmasını çok beğendim. Karakterler ve kahramanlar hikayenin tüketilebilirliğini ve klişe bir hollywood tarzı filme dönüşmesine katkıda bulunabilecekken burada birbirine benzeyen, çoğunlukla biri diğerinden çok fazla öne çıkmayan, çıksa bile ana karakter olamayacak kadar herkes gibi duran kişilerle temas halindeyiz, bu anlamda film aslında kalabalıklardan oluşuyor diye de düşünebiliriz belki. Bir savaş filminden beklenen şeylerden biri, insan öldürmenin ilginç şekillerde sunulması, izleyicinin bu talebinin doyurulması da bir yandan. Bol kanlı ve inanılmaz savaş ve çatışma sahneleriyle filmi doldurmak yerine Nolan en insani birnoktaya odaklanıyor: insanların hayatta kalmak, yaşamak istemesine. Herkes yaşamak istiyor. Kahramanlara ihtiyacı olanlar gerçekleri eğip bükerek bunu yapabilirken gerçek ve hakikat sessiz sessiz var olmaya devam ediyor. Nolan'ın kesinlikle çok etkileyici görüntü yönetmenliği çalışmasına bizi sürekli rahatsız eden, geren ve filmden uzaklaştırabilen bir film müziği de eşlik ediyor çoğu kez. Görüntü yönetmenliğinde istismar sahneleri kasıtlı olarak geride bırakılmış ,bizleri duygulandırarak filme gönül bağı kurmamızı sağlayacak herşey ya olmuyor ya da kolayca bir kenara itiliyor veya görmezden geliniyor. Gördüğümüz şey, aslında korkan, kaçan, ölmek istemeyen ve yaşamak isteyen binlerce insanın her yanlarını sarmış düşmanlardan kurtulmak istemesi. Kahramanlık, politik övgülerle hakikatin gizlenmesi ise yanan uçak sahnesinde ne kadar da güzel yeriliyor... Herkese öneriyorum bu ilginç filmi.

Başlangıç saniyelerinden filmin sonuna kadar heyecan ve gerilim ile savaşın ortasındaymış gibi hissettiren bana göre en iyi Nolan filmi.

Milli duygulara hitab eden bi film olmuş. Ama bir İngiliz değilseniz etkikleyici değil.Kurgu dışında sıradan olmuş.Bi Nolan hayranı olarak hayal kırıklığı.