Gloria Bell eleştirileri

Olağanüstü olmayan fakat kendini izlettirmeyi başaran bir film. Normalde dikkatimi çekmeyecek ve yarıda kapatacağım bir konuya, akışa sahip ancak Julianne Moore performansı ile filmi sonuna kadar götürüp, ortalamanın üstüne çıkarıyor.

50 li yaşlarında kadının yeni aşk hikayesi.. Ama çok durağan ya.. Sıkıcı.. Basit konulu.. Oyuncu kaliteside filmi kurtarmaya yetmemiş…

Yapımcıları arasında filmin orijinal versiyonu “Gloria” (2013) da olduğu gibi, “Post Mortem” (2010), “No” (2012) ve “Neruda” (2016) dan oluşan muhteşem “Şili Üçlemesi” nin yönetmeni de olan Pablo Larraín’in de bulunduğu “Gloria Bell” in Amerikan versiyonunun senaryosunu, Gonzalo Maza ve yönetmen koltuğunda oturan Sebastián Lelio’nun “Gloria” (2013) için yazdıkları hikâyeden uyarlayarak Alice Johnson Boher kaleme almış…

Prömiyeri, 7 Eylül 2018’de Toronto Uluslararası Film Festivalinde yapılan ve 8 Mart 2019 tarihinde de Amerika’da vizyona giren filmin, 6.3/10 (9.968 oy) ve 2.9/5 (500 üzeri oy) olan IMDB ve Rotten Tomatoes izleyici puanı ortalamalarıyla 7.5/10 (205 yorum) ve 79/100 (40 yorum) olan Rotten Tomatoes ve Metacritic yorum ortalamaları, her ne kadar oylamaya katılan sayıları çok yüksek olmasa da, tercihleri vasatın ötesine geçemeyen sinema izleyicisini yakalamakta bir türlü başarılı olamayan bir başka Sebastián Lelio filmiyle daha karşı karşıya olduğumuzu söylüyor gibi…

Yine de isterseniz bu filmi, her zamanki gibi önceliği oyuncu kadrosuna vermek suretiyle birde biz inceleyerek yorumlayalım, ardından da puanlamaya çalışalım…

Ancak, artık neredeyse yorumlarımızda geleneksel bir özellik halini aldığı üzere ayrıntılı incelemeye geçmeden önce, filme ilişkin ilk tespitimizi, sonrasında da naçizane ilk önerimizi paylaşalım istiyoruz…

Bu bağlamda da işe; karşımızdakinin, (en azından bizi) orijinal versiyonu “Gloria” (2013) kadar tatmin etmeyen ve o nedenle de pek fazla sarıp sarmalayamayan bir film olduğunu söyleyerek başlayabiliriz…

Elbette sarf ettiğimiz bu “tatmin etmeyen” ve “sarıp sarmalayamayan” tanımlamaları nedeniyle, bu tanımlamalara ilişkin gerekçelerimize kısaca da olsa değinmeden, bu filmin başarısız bir kopya veya bir yeniden çekim olduğunu söyleyerek kestirip atmak ve yorumu burada noktalamak niyetinde de değiliz…

Aynen, “bu film izlenmeye değmez” demek istemediğimiz gibi…

Biz sadece, hikâyenin orijinal Latin versiyonundaki lezzetin farkına biraz daha fazla dikkat çekmeye çalışıyoruz o kadar…

Zira böyle bir şey, 58 yaşındaki Gloria’nın öyküsünü, oyuncu kadrosunun tamamını İspanyolca konuşan Şilili oyuncuların oluşturduğu 2013 tarihli orijinal versiyonu yerine aralarında Julianne Moore ve John Turturro gibi dünyaca ünlü Amerikalı yıldızlarında bulunduğu bir kadronun oynadığı en taze İngilizce versiyonundan izleyenlere de haksızlık olur…

Hele de, her iki versiyonun da arkasındaki isim favori yönetmenlerimizden Sebastián Lelio olunca…

Fakat yine de, her iki filmi de on gün ara ile izlemiş biri olarak, şahsi “Gloria” tercihimizin, hem de tek kelime İspanyolca bilmiyor olmamıza rağmen ilk versiyondan yana olduğunu bir kez daha belirtmemizde yarar olduğunu düşünüyoruz…

Evet, “Gloria Bell” de, filmin Amerika’da çekilmiş olması nedeniyle, ilk filme nazaran mekânlar ve dekorlar (restoranlar, oteller vs.) daha görkemli…

Julianne Moore ve John Turturro’nun performansları hakkında da konuşulacak pek fazla bir şey yok…

Yok da artık her nedense, ortalıkta orijinal versiyondaki, insanı sarıp sarmalayan o enerji, o tutku ve bize, yorumumuza filmin kahramanı Gloria’nın “duyarsızlık” ve “benmerkezcilik” hallerini oldukça iyi özetlediğine inandığımız Orhan Veli’nin Cımbızlı Şiir’ini ekleten o büyüleyici atmosferde yok…

Öyle ki, bu filmi, ilk filmi izledikten sonra izlemeye kalktığınızda sizi kesinlikle kendi kapsama alanına dâhil edemediğini hissediyorsunuz…

Hâlbuki aynı hikâyenin biri İtalyan diğeri de İspanyol versiyonu olan “Perfetti sconosciuti / Perfect Strangers” (2016) ve “Perfectos desconocidos / Perfect Strangers” (2017) isimli filmlerde durum hiç de böyle değildi…

Her ikisini de, sanki çok farklı şeyler anlatılıyormuş gibi büyük bir ilgi ve keyifle izleyebiliyordunuz…

Tekrar filmimize dönecek olursak…

İlk filmin finalindeki “tavus kuşu” metaforu bölümü dışında, hemen hemen bütün sahneleri bire bir aynı olan filmin hikâyesinin detaylarına, zaten 22 Mayıs 2019 tarihinde ilk film “Gloria” (2013) için oldukça kapsamlı bir yorum yazmış olduğumuz için yeniden girmiyoruz…

Belki, yine klasik bir laf olacak ama bütün bu sıraladıklarımızın tamamı filme ilişkin ilk tespitimiz olsun…

İlk önerimize gelince:

O hakkımızı da bu kez; “Gloria” (2013) ve “Una Mujer Fantástica / A Fantastic Woman” (2017) filmlerinin yorumunda olduğu gibi, sinemaseverlere bir kez daha; “Farklı duruş ve tarzlarıyla sinema sanatına apayrı bir renk katmakta olan Sebastián Lelio gibi çok özel yönetmenlerin filmlerini de izleme listelerinizden eksik etmeyin” diye seslenerek kullanmış olalım…

Sonuç olarak, kendi değerlendirme sistemimiz içinde puan olarak 3 verdiğimiz bu film için önerimiz de, “bir şans da siz verin” şeklinde olacak…

Keyifli seyirler,