Taeksi Woonjunsa eleştirileri

Senaryosu Eom Yu-na tarafından yazılan “Taeksi woonjunsa / A Taxi Driver”, Jang Hoon’un yönetmen koltuğunda oturduğu Güney Kore tarihinin, UNESCO tarafından “18 Mayıs Demokratik Ayaklanması” olarak tanımlanan bir döneminin anlatıldığı müthiş bir drama…

Yaklaşık 14 milyon dolarlık bir bütçeyle çekilen ve yaptığı 89 milyon dolarlık hasılat ile Güney Kore’de 2017 yılının en çok gişe hasılatı yapan ikinci filmi unvanını kazanan film, aynı zamanda 90. Academy Ödüllerinin Yabancı Dilde En İyi Film kategorisinde Güney Kore adına seçmelere katılmış ancak bu ödül için yarışacak beş aday filmden biri olmaya hak kazanamamıştı…

Prömiyeri, 2 Ağustos 2017’de Montreal’deki Fantasia Uluslararası Film Festivalinde yapılan ve aynı gün Güney Kore’de vizyona giren filmin, 7.8/10 (8.049 oy) ve 4.3/5 (1.448 oy) olan IMDB ve Rotten Tomatoes izleyici puanı ortalamalarıyla 7.3/10 (23 yorum) ve 69/100 (7 yorum) olan Rotten Tomatoes ve Metacritic yorum ortalamaları, katılımcı sayıları yetersiz olması nedeniyle film hakkında çokta fazla bir şey söylemiyor…

O nedenle, her zamanki gibi önceliği yine oyuncu kadrosuna vermek suretiyle filmi bizzat kendimiz mercek altına alarak incelemeye ve sonrasında da puanlamaya çalışacağız…

Esas olarak, Güney Kore’deki askeri diktatörlük rejimine karşı 18 Mayıs 1980’de Gwangju’da başlatılan ve yaklaşık 606 kişinin ölümüyle sonuçlanan halk ayaklanmasının anlatıldığı filmin baş rollerinde, başlangıç da olaylara sırf “fazla” para kazanmak amacıyla bilinçsiz bir şekilde karışan taksi şoförü Kim Man-seob (Song Kang-ho) ile haber peşinde koşan Alman gazeteci Jürgen Hinzpeter’i (Thomas Kretschmann) görüyoruz…

Evet, Kim Man-seob, başlangıçta gerçekten de ülkesinde olan bitenden bihaber geçim derdindeki sıradan bir taksi şoförü profili çizmekte ve hatta direnişçileri aynen kendi halkına savaş açmış olan Chun Doo-hwan rejimi gibi komünist, çapulcu, bölücü, sorumsuz vs. olmakla suçlamaktadır…

Ancak filmin ilerleyen bölümlerindeki insanın kanını donduran görüntüler, işin renginin değişmesine neden olurken, bu iş artık hem Güney Koreli taksi şoförü Kim hem de Alman gazeteci Jürgen Hinzpeter için bir insanlık görevi halini almaktadır…

Elbette bu filmde sadece taksi şoförünü canlandıran Song Kang-ho ile Alman gazeteciyi canlandıran Thomas Kretschmann oynamamışlar…

Filmde göze batan daha pek çok oyuncu var…

Özellikle de, filmin kötü adamı olarak rejimin Özel Güvenlik Kuvvetleri şefini oynayan Choi Gwi-hwa ile genç üniversite öğrencisi Gu Jae-sik’i oynayan Ryu Jun-yeol gibi…

Ancak yaptıklarıyla, Gwangju özelinde Güney Kore’de yaşanmakta olanların dünyaya duyurulmasında ciddi katkıları olan bu şoför ve gazeteci ikilisinin performansı, gerçekten de bir başka olmuş…

Öyle ki, kimi sahnelerde onlarla aynı duyguyu paylaşmaktan kendinizi alamıyorsunuz…

Filmin teknik kısmına gelince… Filmin 14 milyon dolarlık bütçesinin önemli bir bölümünün burada harcandığı çok açık… Özellikle de, rejimin göstericileri bastırmak için giriştiği imha operasyonlarının canlandırıldığı sahnelerde…

Sonuç olarak bu film, her ne kadar Pablo Larraín’in Şili’deki Pinochet faşizmini anlattığı “Post Mortem” (2010), “No” (2012) ve “Neruda” (2016) dan oluşan üçlemesinin çok gerisinde kalsa da puan olarak 3,5’i ve izlenilmeyi fazlasıyla hak ediyor…

Keyifli seyirler,

Son iki not:
1. Filmin Güney Kore’deki ticari başarısı sonrasında, taksi şoförü Kim’in gerçek kimliği, babasının Alman gazeteci Jürgen Hinzpeter ile birlikte çektirmiş oldukları bir fotoğrafı medya ile paylaşan oğlu (hâlbuki filmde bir kızı vardı) Kim Seung-pil tarafından teyit edilmiş…

Oğul Kim’in verdiği bilgiye göre baba Kim, bilinenin aksine Gwangju olaylarından dört yıl sonra yani 1984 yılında kanserden hayatını kaybetmiştir… Yani gerçek hayattaki Kim ile filmde anlatılan Kim’in yaşam öyküleri kesinlikle birebir örtüşmemektedir…

2. Tüm hakları bize ait olan bu yorumun orijinali; bir başka mecrada tarafımızca, 13 Aralık 2018 günü saat 02.17’de yazılarak paylaşılmıştır...