Domino

Sinemacıyla izleyici arasında bir arz-talep ilişkisi kuruluyor zaman zaman. İzleyici merak ettiği ünlü karakterlerin hayatlarını beyazperdede görmek istiyor ve sinema da bu isteğe cevap veriyor. Bu ilişki süresince sadece bekleyen izleyici, sinemacıyı ne kadar zorlu bir göreve çağırdığının farkında olmuyor çoğunlukla. Belgesellerin dahi objektifliğinden şüphe edildiği bir çağda, birinci şahıstan anlatılmış bile olsa gerçek bir insanın hayat öyküsünü bir sinema filmine dönüştürmenin ne kadar büyük bir sorumluluğu beraberinde getirdiğini unutuyor. İzleyici verdiği görevin zorluğunu bir kenara bırakmış sadece isteğinin gerçekleşmesini beklerken, elinde çektiği ham görüntülerle bir köşede oturan sinemacı, mesleğinin doğası gereği bu görüntüleri kurgulayarak ortaya bir hikaye çıkarıyor. Sonra da nefesini tutup yaratacağı tartışmaları bekliyor. Tartışma yaratacağını biliyor. Çünkü ne kadar ort