İlk uzun metrajlı film deneyimizde neden iş kazaları ve sonucunda yaşanan işçi ölümlerini beyazperdeye taşıdınız. Nihayetinde riskli ve cesaret isteyen bir iş... Hikayenin ortaya çıkışı nasıl oldu?
Kıvanç Sezer: Yapımcım için cesaret isteyen bir proje olduğu doğru. Ancak benim için cesaretten ziyade sorumluluk duygusundan söz edebilirim. Bu, benim yapmam gereken bir şeydi. En azından ilk çıkış noktası anlamında. 2010 yılında Ömer Çetin adında üniversiteli bir gencin İstanbul’da bir okul inşaatında düşerek ölmesinden çok etkilenmiştim. Ancak o zaman aklımda bunu filme almak fikri yoktu. Sadece bunun beni çok yaraladığını fark etmiştim. Ama iki yıl boyunca bu meseleyle ilgili haberleri takip etmeye ve rakamları dehşetle okumaya başladım. Günde en az 3 işçi önlenebilir kazalarda ölüyordu. 2 yıl sonra bundan bir film yapabilir miyim diye düşünmeye başladım. İlk başlarda bunu Ömer Çetin’in hikayesine benzer bir şekilde yazmıştım ancak senaryo geliştirme sürecinde yeni bir damar buldum ve artık bu hasta olduğunu öğrenen yaşlı bir işçinin ve yükselmeye hevesli yeğeninin hikayesi olmuştu.
