Kırık Kucaklaşmalar - Beyazperde.com eleştirisi : Kırık Kucaklaşmalar

İlk filmlerinde sevişme sahnesi çekmeye hazırlanan acemi sinemacıların Almodovar'ın filmlerini derinden incelemelerini tavsiye ederim. Almodovar'ın yeni "sanat filmi melodramı" Kırık Kucaklaşmalar, üç adet önemli sevişme sahnesine sahip. Bu sahnelerin her birinin belli bir stilize erotizmi seyirciyi heyecanlandırıp dikkatlerini çekmek için kullandığı kesin. Fakat aynı zamanda hikayenin ve karakterlerin oluşumu bakımından önemli olmalarıyla beraber her seferinde görsel bakımdan yaratıcı ve orijinal olmayı başarıyorlar.

Filmin açılışında kendine Harry Caine ismini takmış kör senaryo yazarı Matteo (Lluis Homar), sokakta tanıştığı bir kızı baştan çıkarır. Birbirini tanımayan ikilinin koltukta sevişmesi sırasında Almodovar, kadrajın yüzde doksanını koltuğun diğer tarafı ile doldurur, arada bir rastgele yarım bir sırt ve bir ayak ucu görürüz. Çiftin birbirlerine olan bağlılığı da aynı oranda yarım ve rastgeledir.

Harry'nin 1994 yılında çektiği bir filmde başrol verdikten sonra aşık olduğu aktris Lena (Penelope Cruz) ile seviştiği sahne boyunca ise çiftin vücutları kadrajı doldurur. Almodovar'ın kamerası çifte olabildiğince yaklaşıp her hareketlerini takip eder, tutkularını seyirci ile paylaşıyomuşcasına. Bu sayede ilk sahneden çok daha kişisel ve içten bir his yaratılır.

Lena'nın bir bakıma ölmekte olan babasına yardım ettiği için duyduğu şükran yüzünden beraber olduğu, fakat aşık olmadığı zengin iş adamı Ernesto (Jose Luis Gomez) ile metres görevlerini yerine getirdiği sahne boyunca ise çifti tamamiyle çarşaflarla kaplanmış şekilde izleriz. Bir tek vücut parçası bile kameraya görünmez. Bu sayede yaratılan kişiliksiz his Lena'nın Ernesto'ya duyduğu soğukluğu görsel olarak vurgular.

Kırık Kucaklaşmalar, özellikle 2000'li yıllarda Annem Hakkında Her Şey, Konuş Onunla, Kötü Eğitim ve Dönüş gibi şaheserler ile heybetli kariyerinin en başarılı on yılına imza atmış olan Almodovar için bu filmlere kıyasla küçücük, minnacık bir geri adım. Bu tabii ki filmin başarısız olduğu anlamına gelmiyor. Sonuçta Almadovar'ın ortalama bir eforunun bile bir sürü diğer daha bariz melodramlara kıyasla birer şaheser olduklarını biliyoruz.

Almodovar, Kötü Eğitim'de olduğu gibi hikayesini ileri-geri atlayarak anlatıyor. 2008 yılında kör Harry Caine'in flashbackler ile 1994 yılında Lena ile yaşadıklarından sonra ismini neden değiştirdiğini ve nasıl kör olduğunu her adımda dikkatle verilen bilgiler ile öğreniyoruz. Bu konuda yapılabilecek küçük bir eleştiri ortaya çıkan hikayenin biraz standart bir melodram formuna uyması.

Almodovar, yine de alışılagelmiş hikayesini ilginç kılabilmek için elinden geleni yapıyor, ve çoğunlukla başarılı oluyor. Filmin süresi biraz fazla uzuyor gibi ve final olması gereken mükemmel bir katarsisin ardından sona sıkıştırılmış, 1994'te çekilen filmden alınma uzun bir sahne seyirciyi sabırsızlandırabilir. Yine de gayet tatmin edici bir film var karşımızda, özellikle yönetmenin ölümsüz hayranları için.

Sıra Penelope Cruz'a gelmişken ne diyebilirim ki? Açıkçası bazı starlar her ne kadar Hollywood'da başarı bulmalarına rağmen kendi dillerinde oynamak için yaratılmış. Cruz'un İspanyol yapımlarındaki performansı, Amerikan filmlerindeki yer yer odunumsu ve rahatsız oyunculuğunun tam tersine yaşam ve heyecan dolu, seksapellik betimlemesini yeniden yaratan, muhteşem bir yaratık ortaya koyuyor. Eminim ki Almadovar, sabah akşam Cruz'un varlığı için dua ediyordur.