Saklı eleştirileri

Çok farklı bir anlatım.. yakın plan çekim çok az ve film sanki hayattan bir kesitmiş gibi gerçek.. filmde birkaç kez, kaset görüntüleri mi yoksa film sahnesimi diye düşündüren bölümler vardı ve bu da kendi adıma merak uyandırıcı ve hoştu.. tabiki izleyen birçok insanın bildiği üzere o kasetleri ve çizimleri gönderen majid ya da oğlu değildi..zaten kimin gönderdiği de pek önemli değil.. asıl önemli olan böyle bir olayın nelere sebep olduğu, neleri gün yüzüne çıkardığı.. "yalan" söylemenin ne kadar kolaylaştığını ve ne kadar "normal" hale gelebildiğini göstermesi önemli.. ve ayrıca yıllardır evli olan bir çiftin birbirleriyle "konuşmak" tan aciz olduklarını göstermesi önemli.. sonuç olarak michael hanekenin kendine has bu tarzından hoşlandım.. Ama bir eksik vardı filmde.. "etki" yeterli değildi bence.. çünkü ana karakterin daha derin bir anlatımı olmalıydı.. beklediğim şey "hesap vermek" değil.. zaten o yapıda biri olmadığını görüyoruz.. ama kendi içindeki "vicdan" sorgulaması daha iyi anlatılmalıydı.. bir-iki rüya ve çok kısa bir ağlama sahnesiyle bu durum anlatılmaya çalışılmış.. ama yeterli değildi, çok yüzeyseldi.. filmdeki tek eksik bu bence.. bu göz ardı edilebilirdi bir başka filmde ama bu filmde edilemez.. çünkü yıllar evvel çocukken yapılan bir hata üzerine kurulu tüm senaryo.. temelde bu var.. tabiki asıl önemli olan bu hatanın nelere sebep olduğu ve yıllar sonra bir çiftin nasıl birbirlerine yabancılaştığı.. ama temeline aldığı konuyu, daha sonra olaylar geliştikçe diğer yaşananların gerisine atmamalıydı yönetmen.. sonuç olarak haneke tarzını beğendim ve bahsettiğim nedenden dolayı filmin etkisi yeterli olmasa da iyi bir film.. gerçekçi bir film.. 8/10

çok gerekli bir film olduğunu düşünmüyorum maalesef.sıradan ve derinliği olmayan bir konuyla karşılaştım,ne kadar kaliteli oyuncular olsalar da kimi zaman onların hareketleri de dengesizleşiyor sanki,herkesin beğenebileceği bir film değil,haneke sinemasına hayran değilseniz büyük ihtimalle sıkılır ve pişman olursunuz zaten.

Nefret etim iğrendim gibi sert yorumlar yapmak istemiyorum filmi begenen begenmeyen olur bu tabidir fakat ben filmi izlerken o meshur intihar sahnesi hariç tek kareden etkilenmedim ve filmi begenmedim 3/10

Canınızın sıkılmasını istemiyorsanız izlemeyin.

Haneke'nin başyapıtlarınan birisi olan Cache, gerçekten tekrar tekrar izlenebilecek güzellikte bir film.

Haneke'nin en önemli meselelerinden birisi olan sinemada gerçeklik hissini zedeleyen ve istismar eden hollywood filmi türleri ve onların klişelerinin burada da kullanıldığını görüyoruz. Gerilim filmlerinin özelliklerini kullanan cache elbette bunu aslında meramını anlatmak için bir araç olarak kullanıyor. Film türlerinin insan tüketimine ve böylece anlamlı olabilecek görüntülerin, görüntüler arasındaki ilişkilerin, hikayelerin tür klişeleriyle film tüketimiyle insanı sahte şekilde mutlu etmesi ve sanat olarak sinemanın amaçlarına ters düşebilecek şekilde düzenlenmesiyle ilgilenmiyor yönetmen. Haneke klişeleri kullanarak onlarla gerçeklik hissi yaratmaya çalışıyor. Bunu yaparken dramatik müzik kullanmamayı, ani-sert kesmelerle görüntüleri sonlandırmayı, kendi klişelerine dönüştüğü söylenebilecek diğer bazı noktaları kullanıyor.

Cache de bir gerilim filmindeki en önemli klişelerden birisini kullanıyor: ortada bir cinayet yok ama bir sır, bir gizem var. Georges'a ve ailesine yollanan video kasetler ailenin konforlu hayatını alt üst ediyor, çünkü bitmek bilmiyor ve ısrarla karakterleri, özellikle de sinemadan görülmüş en itici karakterlerden Georges'u bir yere bakmaya çağırıyor. Film ilerledikçe yönetmenin video kasetlerle hem georges'a , hem eşine hem bize yaptığı gibi, georges da bakmaya ve görmeye çalışıyor: geçmişine. Çünkü kasetler Georges'a geçmişini işaret ediyor.

Filmin açılış sekansında hareketsiz duran, dakikalarca izlediğimiz ve hiç birşey olmayan kısımda yönetmenin esas yöntemini de yakalamış oluyoruz: Film boyunca, ilginç finali de dahil, aynen Georges gibi bakacağız ama gördüğümüzü anlayamayacağız, baktığımızı görüyorsak da bu görüntünün ne olduğunu bir türlü çözemeyeceğiz. İşte bu gerilim filmlerinde bulunmayan ve eğer bulunuyorsa bile derdi finalde süsleyerek bize numarasını yutturmak isteyen hin filmcilerin düşünmemeyi tercih ettiği bir yöntem. Georges baktıkça görmeye başlıyor ama gördüğünü anlayamıyor önce, biz de onunla beraber bakarken çözmeye başlıyor ve georges filmin finalinde gördüklerinden insani, vicdani olarak etkilenemeden ve tek derdi suçunu bir an önce unutmakken kendini karanlık odasında perdeleri çekerek uyumaya bırakırken bizler filmin afişindeki gibi aydınlık, berrak bir final sahnesiyle başbaşa bırakılıyoruz: filmi sadece bir kez izleyenlerin belki ıskalamış olabileceği gibi bu sahnede mecid'in oğlu ve georges'un oğlu beraber okulun önünde onlarca insanın arasında konuşuyor. Filmin esas sorusu olarak kabul edilen kasetleri kim gönderdi sorusunun cevabıyla ilgili bir çok iddia var, final sahnesi de bu cevaplardan birisi, ancak tipik bir haneke filmi sonu olan finalsizlik bu filmde de mevcut ve bu finalsiz son filmin meselesini perdeden ve sinema salonundan dışarıya taşıyor: biz georges'lar, bir anne'ler, baktığı halde göremeyenler, görse de gördüğüyle yüzleşemeyenler, kanaması durmuş bir vicdanla ölene dek yaşamak arzusunda konforuyla memnun yaşayanlara yönelik bakma ve görme arzusu bu. Gizli olan, saklı olan, saklanan ne ve kim? Filmde saklanan, gizlenen, bakıp da göremediğimiz ama georges'un geçmişini bilen, kasetleri gönderen kişi, elbette yönetmen. Bize de saklandığı yerden gördüklerini göstererek ve eliyle işaret ederek georges'a bakmamızı ve onu görmemizi istiyor. Georges'a bakarken kendi suçlarımızla, vicdan yüklerimize bakmamızı ve görmemizi istiyor Haneke.

Sona ermeyen bütün haneke filmleri, filmlerdeki meselelerin, gerçeklik hissi bize hikaye edilerek anlatılan olayların sürüp gittiğini, eğlencelik bir durum olmadığını söylüyor. Bu yüzden haneke filmleri hep asık yüzlüler, belki tek istisna haneke'nin en iyimser filmim dediği Bilinmeyen Kod olabilir. Ya da seneler sonra yeniden izlemeyi düşündüğüm, yönetmenin kendi klişelerini bir kenara bıraktığı Aşk filmi.. İzlemeyenlere Cache'yi mutlaka izlemelerini öneriyorum.

bugün filmi izleme imkanım oldu.yönetmenin kendine has özellikleri bu filmdede aynen devam ediyor.sadece politik ifadelerde serpiştirilmiş.müzik yok.karekterler,mekanlar,çekim ve sessizliğin sesi bile kimi zaman ön planda.haneke ustanın izlediğim filmlerini hep sevmişimdir.funny games,kurdun günü,bilinmeyen kod ve saklı birbirinden güzel filmler olmaktadır.

Suçluluk duygusunun çıkmaz, dışa vurulmaz gerçekçiliğini en rahatsız edici şekilde anlatmış Haneke filmidir, çok iyidir.8/10

gayet hoş bir filmdi yanlız bazı arkadaşların da dediği gibi herkesin beğenebileceği bir türde değil,ağır ilerliyor.hani başlarının çok sıktığı ancak finalinde izleyiciye ödül anlamında güzel bir sonun olduğu filmler vardır ya;bu film onlardan gibi gözükse de değil.ancak yine de vakit geçirmek için iyi bir tercih olabilir.

İzlemesi zor bir yapım. Cevap bekleyen birçok soru seyirciye bırakılmış. Herkesin izleyebileceği türden bir film olmadığı kesin. Hanekenin film tarzı benim hoşuma gitmediği için bu kadar çok beğenilen bir yapımı eleştirmek haksızlık olur. Sonuçta zevk meselesi.

Sinemanın gücünden bahsederiz hep. Bir film, çok büyük bi topluluğu derinden sarsabilir, tüm gidişatı değiştirebilir.
Herkes mutlaka bir filmin onun hayatında bir etkisi olduğunu kabul edecektir. Bahsettiğim bu etkinin büyük çoğunluğunun, 'görüntü'nün etkisi olduğunu kabul edebiliriz kolaylıkla.
Hafızamızdaki anılar görüntü dosyası olarak kaydedilmiştir. Normal hayatta gördüğümüz herhangi bişey, bir hatırayı anımsatırken genellikle daha önceki bir görüntü belirir zihnimizde. İşte sinemanın gücü, bize gösterdiği bir görüntünün farklı birçok şeyi zihnimize sokabilmesidir.

Görüntünün gücünü çok iyi kullanan Haneke, bu filmde görüntünün bir insanı, ailesini, işini, hatta hayatında artık yeri olmayan insanları bile nasıl etkileyebileceğini gösterdi bize. Basit bir kamerayla çekilen, herbiri 2-3 dakikalık (nerdeyse hiç bir aksiyon içermeyen) görüntülerin nelere kadir olabileceğini ispatladı. İçimizde yıllarca 'sakla'dığımız özlem, sevinç, öfke, kıskançlık ne varsa yeniden -belki çok daha güçlü biçimde- ortaya çıkarabileceğini anlatmaya çalıştı.
Tüm bunlar yetmiyormuş gibi; aralara soktuğu görüntülerle de dünyanın içinde sakladığı, ama gene kimsenin unutmadığı-unutamayacağı, hafızasında her zaman yer işgal edeceği bir çok yaraya parmak bastı. Dünyanın hatırladıkça utanacağı anıların, ne kadar zaman geçerse geçsin, bir gün önüne çıkacağını, kabullenip çözmeden rahata kavuşamayacağına işaret etti.

Sinemaya giderken bir filmin bana farklı bir duygu yaşatmasını dileyerek giderim. Bu film, sinemayı neden bu kadar çok sevdiğimi hatırlattı bana: İnsana neler hissetireceği belli olmaz

sonuyla ilgili aldığım destekle :D sonunu çok iyi kawradım ve ne kadar muhteşem bir sonu olduğunu anladım...puanımı deiştirip 10/9 yapıyorum...çünkü;filmdeki en büyük eksiğinin sonu olduğunu düşünüordum... heneke büyülemeye dewam ediyor :D...

sıkıldım!evet, izlerken sıkıldım!sonundaysa ''eee??yani??'' şeklinde bir tepki verdiğim film..ama -nedendir bilmiyorum- adamın boğazını kestiği sahneyi gariye alıp alıp çokça izledim.çok etkiledi o sahne beni.böyle aniden..yani hiç beklemiyordum öyle bi şey..bir kez daha izlemeliyim.

michael haneke nin filmleri insanı geriyo,provoke ediyo.zevkle izliyorum haneke yi.:)son başyapıtı da cache işte.:)

Huzurlu burjuva yaşamını rahatsız eden bir olay yaşanır ve Heneke filmi başlar. Bu film de vicdan üzerine düşünmeye sürüklüyor seyirciyi. Çocukluğumuz da yaptığımız bir hatayı vicdanımız yüzünden mi saklıyoruz yoksa vicdan dediğimiz sadece ayıplanma korkusu mu ?

İntihar sahnesi hala aklımda .... Bu nefis başyapıtı dün izledim ve böyle bir sinemayı yaptığı için michael hanekeye teşekkür etmek istedim ve bir not favori türk yönetmenim zeki demirkubuz hanekeden birşeyler kapmış belli