Yalnız Jim

Steve Buscemi'ye olan şahsi hayranlığım yönettiği veya rol aldığı herhangi bir filmi izlerken duygusal yanımı bastıramama sebep oluyor zaman zaman. Ekranda ismi gözüken o adam sanki ailemden biriymiş gibi heyecanlanıveriyorum bir anda. Hayat verdiği her karakterde aileme yeni bir üye katılıyor. Anlattığı her hikaye anılarımdan biriymiş gibi gelmeye başlıyor. Bu durum da kendisini kalbimde apayrı bir yere oturtuyor. Bu yüzden de ortaya koyduğu herhangi kötü bir çalışma beni herkesten daha fazla hayal kırıklığına uğratabiliyor. İyi bir çalışması da buna paralel olarak herkesten çok göğsümü kabartıyor. 25. İstanbul Film Festivali kapsamında gösterilen Yalnız Jim de defalarca izlemek isteyeceğim bir Buscemi filmi mi olacak yoksa tam bir hayal kırıklığımı paniğiyle seyretmeye başladığım, sonunda da yüzümde memnun bir gülümsemeyle sinemadan ayrıldığım yepyeni bir yönetmenlik denemesi. Hayaller