Daire

Daire’yi ilk olarak Altın Koza’da izlemiştim, Atıl İnaç en iyi yönetmen ödülü almıştı. Filmin rüya, hayal ya da içsel hesaplaşma sahneleriyle absürd yanının bir hayli fazla olduğunu düşünmüştüm. Hatta yönetmen Atıl İnaç’la konuşurken özellikle de filmin sonunda bir hayli uzun tutulan hayal sahnesini kendimce fazla bulduğumu söylemiştim. İkinci izleyişimde hayal sahneleri azaltılmış, ayakları yere daha sağlam basan, gerçekçi yanları daha ağır basan bir filmle karşılaştım. O yüzden filme olan duygularım değişmese de algım değişti sanki… Film çoğunlukla devlet ve birey ilişkisinin tükenen taraflarına dokunuyor, kah bir tapu dairesinde Feramus’un gittikçe tükenen umutlarına tanıklık ediyoruz kah Betül’ün elinden kayıp giden hayatına. Film belki de artık kalmayan, olmayan aydın bunalımına taşra ortamından ve günümüzden bir siyasi anlayışla sahip çıkmaya çalışıyor ama kasaba ortamı ve kentsel