Ayı Yogi - Beyazperde.com eleştirisi : Ayı Yogi

Ayı Yogi, diğer adıyla "Herkez Çeklerini Bankaya Yatırır", Garfield filmlerinin peşinden giderek sırf isminin söylenmesi bile önceki jenerasyonu (Ayı Yogi konu olduğunda önceki son üç jenerasyonu desem daha doğru) nostalji komasına sokan popüler eski çizgi film kahramanlarını alıyor ve üç boyutlu bilgisayar karakterlere dönüştürüyor.

Garfield'da olduğu gibi yine bu şirin CGI karakterler gerçek oyuncularla birleştiriliyor ve gerçek/animasyon kırması bir film yaratılıyor. Açıkcası Ayı Yogi hakkında bir anı bile orijinal olmayan, baştan sona klişemetreyi orta vitese takmış tembel bir ürün yakıştırmasında bulunabilirdim ama geçmişte bu tür eleştirilerde bulunduğum filmlerde dahi, en azından taze olmasa bile ucundan eğlenceli bir kaç sekans bulunabiliyor.

2010'un Gulliver'in Gezileri'nde bile son anda yılın en başarısız çocuk filmi damgasını hak etmesine rağmen en azından Jack Black'in minyatür gemilere saldırdığı sekans gibi bir-iki taze olmasa da eğlenceli sahneler bulunabiliyor. Fakat Ayı Yogi'de ucundan eğlendiren, bir an bile ne kadar tembellikle yazılmış ve çekilmiş hissini kaybettiren bir sahne bile yok.

Filmin, adi bir Vali'nin (Andrew Daly) şehre para ve kendine oy kazandırmak amacıyla Jellystone Parkı'nı yerle bir etme planını durdurmaya çalışan orman bekçisi Smith (Tom Cavanagh), gerçek hayatta varolması konuşan bir ayıdan bile daha nadir olan "seksi belgeselci" Rachel (Anna Faris), hınzır ayı Yogi ve ortağı Bobo'nun etrafında gelişen hikayesi, beş dakikalık bir senaryo toplantısından sonra yazılmış gibi. Çocuk filmlerinde bu tür hikayeler o kadar eskidi ki, artık direkt DVD'ye çıkan yapımlarda bile kullanılmıyor.

Ayı Yogi'de tembel çocuk filmlerinin favorisi türlü türlü basit fiziksel espriler ve gaz çıkartmanın ne kadar kötü koktuğu gibi varoluşsal meselelerin derinine inen diyaloglar var tabii, bu konuda bu denli yavan bir yapım söz konusu olduğunda, yapılacak bir şey yok. Fakat Ayı Yogi, yetişkinlere hitap etmesi planlanan pop kültür referanslarında bile batıyor. Filmin zoraki 2001 referansı bile yaratıcılıktan yoksun.

Eğer bir filmin bitiş jeneriğindeki animasyon, filmin kendisinden on kat daha eğlenceliyse ortada bir problem var demektir. Ayı Yogi'nin bitiş jeneriği, en azından eski karakterlere göndermede bulunmasıyla biraz olsun eğlenceli. Kim bilir belki de jenerik, bu zaman kaybı ürünün sonunda gerçekten bittiğinin müjdesini vermesiyle eğlendirici gelmiş olabilir.